Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Αρ. Δημητρόπουλος, Κρήτης 7, Μαρούσι, γράφει:
«Ο Μίκης για μένα είναι η ουρανομήκης σκάλα, η οποία ενώνει ποιητικά, μουσικά,
πολιτικά και πολιτιστικά την Αρχαία Ελλάδα με αυτή του σήμερα. Αυτή που μόλις
χθες αναγεννήθηκε μέσα από τα οστά των παιδιών της. Αυτή που ολάκερη η Ευρώπη
και η Δύση, γενικότερα, πολέμησε και πολεμά με λύσσα, διότι τάχατες: μια
χούφτα άξεστων και αγραμμάτων ορεσίβιων προσπάθησε και προσπαθεί να
σφετεριστεί το αίμα και το πνεύμα των Αρχαίων Ελλήνων, χωρίς καμία εξ αίματος
συγγένεια με αυτούς. Ενώ, κατ’ αυτούς, ο Γκλιγκόροφ είναι Μακεδόνας.
Υπερφυσικό ενδιάμεσο, λοιπόν, ο Θεοδωράκης, μέσω του οποίου η ποίηση του
Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ελύτη γίνεται: Η Ρωμιοσύνη, Ένα το χελιδόνι και το
Άξιον εστί. Ναι, Μίκη, »υπερφυσικό ενδιάμεσο αναγέννησης είσαι: Του Ορφέα,
του Προμηθέα, του Ομήρου, του Περικλή, του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και όλων
των άλλων, οι οποίοι σε κατεβάζουν για να συμπαρίστανται στους
απογόνους τους, ώστε η Ελλάδα του φωτός να παραμένει η ίδια για να συνεχίζει
το έργο της. Το μοναδικό πανανθρώπινο έργο της Δημοκρατίας, με κέντρο τον
άνθρωπο της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης και προ πάντων με δικαίωμα στη
δουλειά. Το έργο της ποίησης με κέντρο τους σύγχρονους ποιητές. Το έργο της
Τέχνης με πρωτομάστορα τον Θεοτοκόπουλο και τον Τσαρούχη. Το έργο της μουσικής
με επίκεντρο εσένα τώρα. Να γιατί σ’ αγαπώ. Να γιατί τραγούδια σου, από την
πιο εξαίσια χορωδία. Τη χορωδία των χερουβείμ και των σεραφείμ.
Πρώτο όργανο: ο Αρίων. Πρώτη φωνή: η Κάλλας. Απαγγελία και πρωτοψάλτης: ο
αρχαίος ελληνικός χορός. Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ικτίνος, Φειδίας. Διευθυντής
ορχήστρας: Μητρόπουλος – Χατζιδάκις. Φωτιστικά – Τεχνική Επιμέλεια: Απόλλων.
Πρώτο σκαμνί στο αόρατο μα οφθαλμοφανές, παγκόσμιο, υπαίθριο θέατρο, η
Παναγιά, δίπλα της ο Κολοκοτρώνης. Και ολόγυρά τους ο Όμηρος, ο Σεφέρης, η
Σαπφώ, ο Καβάφης, ο Σολωμός, ο Βάρναλης, ο Σοφοκλής, ο Ρίτσος, ο Ευριπίδης, ο
Ελύτης, ο Πίνδαρος, ο Σικιελιανός, ο Αισχύλος, ο Καζαντζάκης, ο Αριστοφάνης, ο
Παλαμάς και όλοι οι Υπόλοιποι, ων ουκ έστιν αριθμός. Στο βάθος, ο Αχιλλέας, ο
Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος, η Ολυμπιάδα και ο Βάκχος σε πλήρη έκσταση. Θεό δεν
είδα. Διότι, λέει, κάνανε ολονύχτιο συμβούλιο για την προστασία της
Δημοκρατίας τους από κάποιες άρτι αφιχθείσες προεδρικές ψυχές της «νέας τάξης
πραγμάτων». Ολόκληρη η Ελλάδα λοιπόν ήταν εκεί. Του χθες, του νυν και του αεί
και μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Γι’ αυτό τη ζηλεύουν, γι’ αυτό τη μισούν».
