ΑΝ και πού θα σταματήσει την ανάμειξή της στην πολιτική η Ιερά Σύνοδος

δεν μπορεί κανείς να πει…

ΑΦΟΥ έφθασε να κάνει υποδείξεις και για το Κυπριακό, όπως ότι «η μη

λύσις του είναι καλύτερη από μια κακή λύση» ωσάν για να την προλάβει…

ΚΑΙ αφού γιόρτασε τα εκατόν πενήντα χρόνια του αυτοκέφαλου της

Ελληνικής Εκκλησίας με πανηγυρική αναδρομή στα πεπραγμένα της όπου…

ΑΝΕΣΥΡΘΗΣΑΝ το «παιδομάζωμα» και οι «εγκληματίες του ξενόδουλου

συμμοριτισμού» για να εξαρθεί η καταδίκη τους από την Ιερά Σύνοδο προ

πεντηκονταετίας.

ΚΑΙ επειδή έπρεπε να μνημονευθεί και ο εκλεκτός της απριλιανής χούντας

Αρχιεπίσκοπος ­ τότε ­ Ιερώνυμος, αναγνώσθηκαν κατεβατά εγκυκλίων του…

ΟΠΟΥ, βεβαίως, ούτε κατ’ ελάχιστον γινόταν αναφορά στη δικτατορία των

συνταγματαρχών, στις φυλακίσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια…

ΚΑΙ όλα ήταν ωραία και καλά ­ «και το μέλλον είναι κόσμος ελπίδος και

το παρόν είναι στάδιον αγάπης».

ΚΑΙ δυστυχώς όλα τούτα οι Ιεράρχες τα άκουγαν ­ ή δεν τα άκουγαν γιατί

μπαινόβγαιναν στην αίθουσα ­ ως σύγχρονο απολογισμό της Εκκλησίας…

ΚΑΙ μόνον ένας απετόλμησε να παρατηρήσει ότι από τον πανηγυρικό

απουσιάζει ολωσδιόλου η αυτοκριτική.

ΚΑΙ πώς θα γινόταν, άραγε, αφού ο στόχος δεν ήταν άλλος από ένα

δοξαστικό με διαρκείς πολιτικές αναφορές…

ΓΙΑ να καταλήξει στο θέμα των ταυτοτήτων και στον «ενάντιο άνεμο» της

Πολιτείας, με επανάληψη των περί «αλλοτριώσεως των συνειδήσεων του ελληνικού

λαού».

ΕΥΤΥΧΩΣ, δηλαδή, που η Εκκλησία δεν πολιτικολογεί και… αναγνωρίζει το

διακριτό των ρόλων.