Για τις διατάξεις του νόμου περί ανυπότακτων γράφει ο κ. Ορέστης Μάνος, από
την Αθήνα:
«Ο ισχύων Νόμος 2510/97 (27-6-97) για τους ανυπότακτους μεγάλης ηλικίας δεν
μπόρεσε ούτε μπορεί να δώσει λύση στο χρόνιο δράμα αυτών των ανθρώπων που στις
περισσότερες περιπτώσεις μεταφράζεται σε πολυετή εξορία σε χώρες του
εξωτερικού και μη δυνατότητα έλευσής τους στην πατρίδα ακόμα και για έκτακτες
οικογενειακές καταστάσεις (π.χ. θάνατο προσφιλούς τους προσώπου).
Ακόμη και για τις περιπτώσεις που οι ανυπότακτοι μεγάλης ηλικίας επιθυμούν να
υπηρετήσουν, ο προαναφερθείς νόμος αποδεικνύεται ανεπαρκής καθώς άτομα 40-43
ετών καλούνται να υπηρετήσουν 6 μήνες, να εξαγοράσουν το υπόλοιπο της
ισχύουσας θητείας προς 100.000 τον μήνα και πιθανόν να διωχθούν ως εκπρόθεσμοι
στράτευσης. Το να διακόψει κάποιος σε αυτή την ηλικία την εργασία του για
τουλάχιστον 6 μήνες για να καταταγεί είναι σαν να “αυτοκτονεί” επαγγελματικά,
δεδομένου ότι είναι μάλλον αδύνατο να επανέλθει ύστερα από ένα τέτοιο μεγάλο
χρονικό διάστημα στην προηγούμενη δραστηριότητά του ή να αρχίσει μια
καινούργια σταδιοδρομία. Θα ήταν πρακτικότερο, π.χ., το διάστημα αυτό να είναι
3 μήνες, αν βέβαια κρίνεται οπωσδήποτε απαραίτητο να υπηρετήσουν αυτά τα
άτομα.
Ας γίνει λοιπόν μια λογική ρύθμιση για τους ανυπότακτους μεγάλης ηλικίας για
να μην αναγκαστούν να πάρουν για ακόμη μια φορά τον δρόμο της εξορίας μετά τις
5-5-2000 οπότε και λήγει η άδεια παραμονής τους στην Ελλάδα λόγω εκλογών.
Άλλωστε, επίκειται και μείωση της κανονικής διάρκειας της θητείας».
