Οφείλω να εκμυστηρευθώ πως σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συμπολιτών μου αισθάνομαι αισιόδοξος.

Και ο λόγος της αισιοδοξίας μου είναι απλός: μοιάζει εξαιρετικά απίθανο η επόμενη κυβέρνηση να είναι χειρότερη από την προηγούμενη –όποιο αποτέλεσμα κι αν βγάλουν οι κάλπες.

Αν δεν απατώμαι είναι η τρίτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της που η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση παρόμοιας κρισιμότητας και προσμονής.

Η πρώτη ήταν το 1974 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε από το Παρίσι και συγκρότησε την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.

Η δεύτερη ήταν το 1996 με τον Κώστα Σημίτη να έρχεται στην εξουσία μετά την περίοδο του Ωνασείου, της ροζ βίλας και των φίλων της Δήμητρας.

Η τρίτη είναι τώρα. Το πιθανότερο είναι πως κάτι καλύτερο θα προκύψει.

Το μέτρο σύγκρισης άλλωστε δεν είναι ανυπέρβλητο. Μέσα σε επτά μήνες η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να επιδεινωθούν δραματικά όλοι οι οικονομικοί δείκτες, να διαλυθεί το τραπεζικό σύστημα, να καταβαραθρωθεί ο ιδιωτικός τομέας, να χρεωθούν οι Ελληνες 60-65 δισ. περισσότερα από τα αναμενόμενα και να συνομολογήσει ένα εφιαλτικό Μνημόνιο με τους δανειστές.

«Λιτανεία αποτυχιών» τη χαρακτήρισε η «Wall Street Journal» και προσέθεσε ότι «πρέπει να είναι μια από τις χειρότερες οικονομικές επιδόσεις ενός ηγέτη σε οιαδήποτε σύγχρονη ανεπτυγμένη χώρα αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο» (3/9/2015) –και παρακαλώ πολύ να μη βιαστούμε να τον εξαιρέσουμε αβασάνιστα.

Οποιος παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύει τη «Wall Street Journal» ή όποιος αμφισβητεί τον απολογισμό της μπορεί θαυμάσια να ανατρέξει στο άρθρο του Βαρουφάκη στη χθεσινή «Καθημερινή» ώστε να συνειδητοποιήσει πού και με ποιους είχαμε μπλέξει, από τι περάσαμε και τι πήγε παραλίγο να μας συμβεί.

Συνεπώς, τα πράγματα είναι δύσκολο να εξελιχθούν χειρότερα.

Είτε στις εκλογές κερδίσει ένας πολυτραυματίας ΣΥΡΙΖΑ είτε υπερισχύσει μια νεκραναστημένη ΝΔ, έχουμε λόγους να ελπίζουμε βάσιμα ότι μετά τις 20 Σεπτεμβρίου είναι δυνατόν να προκύψουν κανονικές συμμαχίες μεταξύ κανονικών κομμάτων και να σχηματιστεί μια κανονική κυβέρνηση με κανονικούς ανθρώπους.

Μήπως και όλοι μαζί καταφέρουμε να ξαναφτιάξουμε μια κανονική χώρα.

Αρκεί να έχουν βάλει όλοι μυαλό. Να έχουν γίνει σοφότεροι μέσα από την αντιξοότητα ή την αποτυχία. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό παραμένει ερωτηματικό στην αισιοδοξία μου.

Ούτως Ή άλλως, πάντως, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για όποιον κυβερνήσει. Η εφαρμογή του νέου Μνημονίου φαντάζει ήδη ως πραγματικός πολιτικός εφιάλτης.

Ας μην προσπαθήσουν λοιπόν να τα κάνουν δυσκολότερα όσοι κληθούν να διαδεχθούν τον Μπαλτά, τον Σκουρλέτη ή την Τασία.