Τα σαλάχια δεν… χρειάζονται την αναπηρική καρέκλα

Είναι ένας άνθρωπος που δεν περνά απαρατήρητος. Όχι επειδή κινείται πάνω σε

μια αναπηρική καρέκλα, αλλά για τον τρόπο που σκέφτεται και κυρίως για τα

πράγματα που έχει κάνει. Και δεν είναι τυχαίο ότι πριν από μερικές ημέρες

κατάφερε να γίνει ο πρώτος παραπληγικός στην Ελλάδα που πήρε δίπλωμα

εκπαιδευτή κατάδυσης!

Ο 34χρονος Μάνθος Μαράς σε εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή. «Μην γράψετε για

τη δύναμη της ψυχής που απαιτείται, για να κάνει ένας παραπληγικός ορισμένα

πράγματα, από αυτά που συνήθως γράφονται για ανθρώπους σαν και εμένα», λέει με

αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Ας πούμε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη

παραπάνω εφευρετικότητα».

Και αυτό που δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο κατόρθωμά του, είναι ότι κανείς

δεν του χαρίστηκε. «Οι εξεταστές μου δεν… είδαν καν την αναπηρική μου

καρέκλα. Γι’ αυτούς δεν είχε σημασία πώς προσεγγίζεις ορισμένα πράγματα, αλλά

να τα κάνεις σωστά. Το αποτέλεσμα μετράει», συμπληρώνει.

Μάλιστα, όταν τον ρωτάς πώς τα καταφέρνει μέσα στο νερό, αφού δεν μπορεί να

κινήσει τα πόδια του, αρέσκεται να αναφέρει ένα παράδειγμα. «Ο δύτης δεν

κουνάει τα χέρια του, αλλά τα πόδια του και μοιαζει με ψαρι που κινείται με

αρμονία. Ε, εγώ μοιάζω με σαλάχι, το οποίο δεν κουνάει την ουρά του, αφού

κινούμαι μόνο με τα χέρια μου…».

Ο Μάνθος Μαράς δεν γεννήθηκε παραπληγικός. Ένα ατύχημα με τη μοτοσυκλετα

άλλαξε την πορεία της ζωής τού 20χρονου τότε υπαξιωματικού τού Πολεμικού

Ναυτικού. Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν καθόλου εύκολα. Πόνος,

νοσοκομεία, θλίψη, αλλά και κουράγιο.

«Δεν είναι εύκολο πράγμα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα είσαι πλέον 1,90,

αλλά μαζί με την αναπηρική καρέκλα 1,40», λέει. «Σου έρχεται να τρελαθείς. Ο

κοσμος γυρω σου καταρρει. Και εκει, σε αυτη τη δυσκολη στιγμη, παιζει μεγαλη

σημασία το περιβαλλον σου. Μεσα στην ατυχία μου είχα την τυχη το Πολεμικό

Ναυτικο να με στειλει σ’ ενα ειδικο κεντρο στη Γερμανία, όπου μου έμαθαν να

στεφτομαι διαφορετικα, πρακτικα».

Σήμερα έχει καταφερει να στησει τη δική του επιχειρηση με εισαγωγές αναπηρικών

καροτσιων και βοηθήματα για ανθρωπους με κινητικες δυσκολίες. Και όποτε

βρίσκει χρόνο, ταξιδευει σε διαφορα μερη του κοσμου για καταδυσεις. Μεχρι

στιγμης εχει βουτηξει στην Ερυθρα Θαλασσα, στην Καραϊβική και σε αλλα μερη.

Εχει ερθει αντιμετωπος με δελφίνια, ακόμη και με καρχαρίες (!) στις Μπαχάμες,

μόλις πριν από μερικες ημερες. «Την πρωτη φορά πάγωσα, αλλα έπειτα από μερικες

βουτιές μαθαίνεις πώς να συμπεριφερεσαι και η εμπειρία ειναι ανεπαναληπτη»,

εξιστορεί.

Η λατρεία τού νεαρού ανδρα για τη θαλασσα ξεκινησε από πολύ παλιά. Ηδη στα

δεκα του χρόνια, όπως ο ιδιος λεει, κατεβαινε με ελευθερη καταδυση μεχρι και

δεκαπεντε μετρα για να παρατηρησει τα ψάρια.

Ομως ο δρόμος, μεχρι να γινει δύτης, δεν ήταν καθόλου ευκολος. Οχι επειδη

έπρεπε να καταβαλει πολυ μεγαλύτερη προσπαθεια από τους αλλους, αλλά κυρίως

εξαιτίας της καχυποψίας που του έδειχναν οι εκπαιδευτές.

«Πριν απο περιπου πέντε χρόνια εμαθα, μεσω ενός αθλητικού συλλόγου

παραπληγικων, για ενα σχολείο καταδυσης. Δεν έχασα καιρο και πηγα να το

παρακολουθησω. Από τα δωδεκα ατομα που πήγαμε, κατορθωσαμε τελικα να παρουμε

το πρωτο ερασιτεχνικο αστερι οκτω», λεει. «Ομως, παρόλο που μεσα στο νερο

ήμουν πολύ καλός, στο πτυχίο αναγραφοταν ότι χρειαζομαι συνοδό. Αυτο δεν μου

αρεσε καθόλου. Ζητησα να συνεχισω την εκπαιδευση για τις μεγαλυτερες βαθμιδες,

αλλα κανεις από τους εκπαιδευτες δεν ηθελε, αν και με ειχαν δει στο νερο».

Αυτός όμως δεν το έβαλε κάτω. «Στο εξωτερικο ήρθα σε επαφη με ανθρωπους που

ηταν στη δικη μου θεση και βουτουσαν, αλλά και με εκπαιδευτες που δεν σε

εβλεπαν σαν αλλιωτικο», εξηγει.

«Ετσι, καποια στιγμή, γυρω στο 1995, γυρνωντας από την Ιταλία με το πλοίο,

γνωρισα εναν Ελληνα εκπαιδευτη, τον Γιαννη Χαβακη, ο οποίος ειχε ζησει χρονια

στο εξωτερικο και ειχε εκπαιδευτεί, προκειμενου να κανει αυτοδυτες ανθρωπους

σαν και εμενα, και μου είπε να δοκιμασουμε», συμπληρωνει.

Και από εκει άρχισαν όλα, σε ό,τι βεβαια αφορα την καταδυση. Πριν από μερικές

ημερες οι εξεταστες του διεθνούς καταδυτικού οργανισμού PADI, αφού ειδαν ότι

τα πήγε καλα σε όλες τις ασκησεις, τού ανακοίνωσαν ότι ειναι πλεον

εκπαιδευτής!

Γιατί έγινε; «Είδα ότι με τη βασική εκπαιδευση δεν εισαι ασφαλής. Συνεβαινε

κατι, όπως για παραδειγμα ανέπνεα με δυσκολία και δεν ηξερα να το εξηγησω.

Ετσι, θελησα να συνεχισω για περισσοτερες γνωσεις, που μεταφραζεται σε

μεγαλύτερη ασφαλεια και απολαυση», λεει.

Για όσους δεν μπορουν να φανταστουν πώς καλύπτει τα κενά, ο Μάνθος Μαράς έχει

μια απαντηση. «Δεν καλυπτεις κανενα κενό, απλώς αλλαζεις τα πραγματα και τα

προσαρμοζεις στις δικες σου αναγκες», λέει και υπενθυμιζει το προαναφερομενο

παραδειγμα με το ψαρι και το σαλάχι…

Η καταδυση για τον 34χρονο ανδρα ειναι ενα μεσο για να ερχεται σε επαφη με

περισσοτερο κόσμο και να μην απομονωνεται. Και δεν θα ξεχασει ποτε την επαφη

που ειχε με τα δελφίνια. «Ηταν σαν κουταβακια που επιζητούσαν το χαδι», λεει

και το προσωπο του φωτιζεται.

Τα σχεδια του, αλλα και τα όνειρα του δεν περιοριζονται μόνο στην καταδυση.

Επόμενος στοχος η πτωση με αλεξιπτωτο. Οι φιλοι του εχουν να λενε για το

κουραγιο το. Ηρθε στο ραντεβού οδηγωντας το αυτοκινητο του από τη Βουλα.

Ανοιξε την πορτα, έβγαλε το αναπηρικο του καροτσακι με χαρακτηριστικη ανεση

και διεσχισε τον δρόμο.

Από δρόμους, αλλωστε, ξερει πολυ καλα. Ετρεξε, μεταξυ αλλων, σε αγωνες σπριντ

με το αναπηρικο του καροτσακι σε τρια Παγκοσμια Πρωταθληματα, το 1989, το 1991

και το 1994, και εκτος των αλλων ετρεξε και στην Παραολυμπιαδα της Βαρκελώνης

το 1992 για ατομα με ειδικες αναγκες! Και υπηρχαν φορές, όπως ο ιδιος λεει,

που προπονειτο έξι ημερες την εβδομαδα, τρεχοντας καθε ημερα γυρω στα 40 με 50

χιλιομετρα.

Αυτο όμως που τον δυσκολευει ειναι η Αθήνα. «Ειναι μια δυσκολη πολη στην οποία

δεν υπαρχει μεριμνα για ανθρωπους με κινητικα προβληματα. Δεν υπαρχουν ραμπες

να μας διευκολυνουν τη ζωή και ο καθενας παρκαρει όπου θελει», εξηγει με

παραπονο. «Να φανταστεις ότι ακόμη και στον ΟΑΕΔ, στην υπηρεσία για τα ατομα

με ειδικες αναγκες, υπαρχουν σκαλοπάτια και όχι ραμπα!».

Το σπίτι μου δεν μοιάζει με νοσοκομείο

Ο Μανθος Μαρας ειναι ενας ανθρωπος που δεν εχει μαθει να εξαρταται απο αλλους,

οπως ευκολα θα μπορουσε κανεις να υποθεσει. Μένει μονος του από το 1987

φροντιζοντας ο ιδιος τον εαυτο του. Τα τελευταια πέντε χρονια συζει με την

κοπελα του, τη Σοφία. «Το σπιτι μου δεν εχει διαφορα βοηθηματα, ωστε να

μοιαζει με νοσοκομειο», λεει. «Ειναι σαν όλα τα αλλα σπίτια, στο οποίο μου

αρεσει να ζω με τη συντροφο μου. Και τις περισσοτερες φορες μαγειρευω ο ιδιος,

μια και το μαγειρεμα ειναι από τις αγαπημενες μου ασχολιες».

Η τελευταια του εκπαιδευτρια στην καταδυση, η Γερμανιδα Ίλσε Στράουντ,

ιδιοκτητρια καταδυτικου κεντρου στη Γλυφαδα, δεν κρυβει τον θαυμασμο της για

τον μαθητη της. «Ο Μανθος απεδειξε ότι με θεληση και πολλη προσπαθεια, ο

ανθρωπος μπορει να κανει τα παντα», λεει. «Στο εξωτερικο ειναι συνηθισμενη

εικονα, ανθρωποι με κινητικα προβληματα να ασχολουνται με τις καταδυσεις.

Δυστυχως στην Ελλαδα υπαρχει ακομη, σε πολυ μεγαλο βαθμο, η εντυπωση ότι αυτοι

οι ανθρωποι δεν εχουν και πολλες επιλογες. Αυτο πρεπει να αλλαξει. Στον Μανθο

θαυμασα το θαρρος του και τη διψα για μαθηση. Και όταν είναι μεσα στο νερο

ξεχνας ότι είναι παραπληγικος».

Την ιδια αποψη εχει και ενας αλλος εκπαιδευτης καταδυσης, ο Γιωργος Πέτρου, ο

οποίος εμαθε για τον Μανθο από μαθητες του που εδωσαν μαζι του εξετασεις για

να αποκτησουν το εκπαιδευτικο διπλωμα. «Η προσπαθεια του ειναι υπερβαση ζωής.

Ολοι μας πρεπει να παραδειγματιστουμε από την περίπτωση του Μανθου. Οι

ανθρωποι με κινητικα προβληματα δεν πρεπει να αποκλειονται από τις

δραστηριοτητες της ζωής, και να μην μπαινουν στο περιθωριο…», λεει.