Το να ονοματίζεται κοτζάμ στάση αστικού λεωφορείου με τον τίτλο ενός μαγαζιού δεν είναι ασύνδετο και με το πόσο γνωστή είναι η επιχείρηση αυτή, αλλά και το πόσο επιδραστική υπήρξε. Η Σόνια μπορεί να έχει κλείσει από το 2007, η στάση όμως στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας (51) έμεινε να θυμίζει ένα από τα θρυλικότερα στέκια της Αθήνας και βέβαια με έντονη πολιτική χροιά. Πάμε με μερικά ιστορικά στοιχεία που μοιράστηκε μαζί μας ο Χρήστος Πούμπουρας. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Αντώνη υπήρξαν οι τελευταίοι ιδιοκτήτες του μαγαζιού. Για ένα διάστημα επινοικιάστηκε ύστερα από αυτούς και απλώς χρησιμοποιήθηκε το όνομα με μια νέα ταμπέλα κοκκινόμαυρη. Παρέλαβαν εκείνοι από τον πατέρα τους Νικόλαο. Κι εκείνος παρέλαβε από τον παππού Αντώνη που το 1927 είχε ανοίξει το αρχικό καφενείο. Σημείο (χρονικό) τομής το 1966, όπου με την αντιπαροχή χτίστηκε εδώ πολυκατοικία, που στο ισόγειό της πια ήταν η Σόνια. Γρήγορα το ύφος λαϊκού μοντερνισμού προσελκύει ετερόκλητο κόσμο. Επί Νίκου Πούμπουρα η Σόνια μεγιστοποιείται ως brand. Και στο εσωτερικό της μεταφέρεται το πολιτικό κλίμα πέντε περίπου δεκαετιών, οι κουβέντες των θεατρικών κυρίως καλλιτεχνών και οι καβγάδες για την μπάλα. Ο Χρήστος – γεννηθείς το 1968 – εργάστηκε εδώ από μικρός κι έχει παραστάσεις από στιγμές όπως οι εκλογές του 1981 και η έλευση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Kαι όχι μόνο.
Η Σόνια συνδέθηκε βέβαια με πρόσωπα της πασοκικής μυθολογίας όπως ο Δημήτρης Τσοβόλας, αλλά και με την άλλη πολιτική όχθη. Θαμών του μαγαζιού και ο Αλέξανδρος Παπαδόγγονας. Συμμαθητής εξάλλου του ιδιοκτήτη της Σόνιας, Νίκου Πούμπουρα. Η Σόνια όμως για δεκαετίες ήταν και η νυχτερινή Λ. Αλεξάνδρας. Και ήταν ένα εκ των after της πόλης. Αγωνίστηκε δε για αυτό το διευρυμένο ωράριο ο Νίκος Πούμπουρας μαζί με τον Παεζάνο της Φωκίωνος Νέγρη μέσα από τον σύλλογο εστίασης. After είπαμε: Με το κλείσιμο των θεάτρων, οι ηθοποιοί έρχονταν εδώ για το γεμιστό μπιφτέκι, αλλά πάνω από όλα για κάτι που θυμούνται ακόμη, τη θρυλική μακαρονάδα με την κόκκινη σάλτσα και ενίοτε με το κορν μπιφ. Λεπτομέρεια: Οι παλιοί επίσης έχουν εικόνα τον ρήτορα δικηγόρο Τάκη Παππά να τρώει εδώ αργά την εν λόγω μακαρονάδα μετά τις μαραθώνιες συνεδριάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου όπου υπερασπιζόταν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι ακόμη παλιότεροι θυμούνται ανακατεμένους πολιτικούς και καλλιτέχνες στα τραπεζάκια, όπως τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ο οποίος διέμενε στην ίδια περιοχή – κοντά στο στέκι. «Καφετέρια, όχι καφέ» με διορθώνει στην κουβέντα μας η κυρία Δώρα Πλάκα, εκ των θαμώνων της Σόνιας. «Με ελληνικά, καλλιγραφικά γράμματα, το “Σ” κεφαλαίο, υπέροχα, καλλιτεχνικά γραμμένο» συμπληρώνει. «Πρωτοπήγα όταν ήμουν δημοτικό σχολείο, λίγο πριν από το 1968, με τον πατέρα μου. Ηταν καθηγητής στο 5ο Θηλέων Αθήνας. Νεάπολη/Εξάρχεια. Πηγαίνανε κάποιες φορές με συναδέλφους. Ηταν ήδη χώρος όπου σύχναζαν, εκτός από κάποιους κατοίκους της περιοχής, και ηθοποιοί και πολιτικοί και γενικά γνωστά πρόσωπα. Για παράδειγμα, η οικογένεια Φίλια. Ο μετέπειτα καθηγητής και πρύτανης της Παντείου Βασίλης Φίλιας, ο αδελφός του Νίκος, γιατρός στον Αγιο Σάββα, ο έτερος αδελφός Θανάσης» θυμάται η κυρία Πλάκα.
Η Σόνια μαζεύει κόσμο στα μέσα των 60s, κατά τη χούντα και βέβαια στη Μεταπολίτευση, διαμορφώνοντας ένα διαγενεακό και διαταξικό μπουκέτο «φυλών» της πόλης. Και αντιστασιακοί επίσης ήταν θαμώνες εδώ, πριν από τη δικτατορία και λίγο μετά τη Μεταπολίτευση. Η Ασπα Μανδηλαρά, χήρα του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά (από τα πρώτα θύματα της χούντας), ήταν καθημερινή της Σόνιας, ας πούμε. Από τη Μεταπολίτευση και μετά ήταν καθαρά στέκι του ΠΑΣΟΚ – θυμάται η κυρία Πλάκα -, των τοπικών της περιοχής Γκύζη αλλά και από Νεάπολη ή Εξάρχεια. Και από τα άλλα κόμματα βέβαια έρχονταν, αλλά το προβάδισμα και τη σταθερότητα την είχε το ΠΑΣΟΚ και πολλά μέλη του πάλαι ΠΑΚ. Ο Θανάσης Τσούρας, αργότερα υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ήταν, ας πούμε, από τους φανατικούς της Σόνιας και ως Γκυζιώτης. Γκυζιώτισσα ήταν και η συγγραφέας Ελλη Αλεξίου, που πήγαινε στη Σόνια και σε μεγάλη ηλικία. Το προσωπικό από τα πιο άψογα. Εδώ κάθεται μερικές φορές ο Αντώνης Σαμαράκης το 1977, με συζητήσεις για πολιτιστικά, για εκδηλώσεις. Η Αλέκα Παπαρήγα επίσης, που διέμενε κοντά στη Σόνια.
Πολλοί λαϊκοί τραγουδιστές μετά το πρόγραμμά τους: Μενιδιάτης, Διονυσίου. Μια εικόνα πολύ ζωντανή ήταν ύστερα από διαδηλώσεις και πορείες, όπου γέμιζε η Σόνια με… σημαιούλες όλων των χρωμάτων και διπλωμένα πανό. Το εσωτερικό της: Μια μεγάλη αίθουσα, ξύλινα τραπεζάκια, μπαράκι μικρό στο βάθος. Αργότερα (2000+), εκτός ηλικιωμένων σε ώρες λογικές, μάζευε ταξιτζήδες και γενικά πότες – ξενύχτηδες, ενώ τα πρωινά δεν είχε πια τον πολύ κόσμο. «Το πατάρι ήταν μισή αίθουσα, ίσως πιο μικρό και χαμηλοτάβανο. Πολύ μοντέρνα “αμερικανιά”. Τότε τα καθίσματα ήταν booths, πάγκοι με πλάτες ανά δύο. Αυτό δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας. Εκεί λοιπόν, στα 60s σύχναζαν μουσικοί. Οπως οι λαϊκοί είχαν ένα καφενείο στην Ομόνοια, οι… pop τύπου Charms μαζεύονταν εκεί» θυμάται η συγγραφέας Δάφνη Χρονοπούλου. Η Σόνια σήμερα διασώζεται από τις αναμνήσεις όσων σχεδόν ενηλικιώθηκαν σε και με αυτήν.
