Με αυτά και με αυτά και κυρίως με το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα θυμηθήκαμε ξανά την περίφημη ΤΙΝΑ (There Is No Alternative, «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική»). Αυτό που στην πραγματικότητα είπαν οι εταίροι με σχεδόν πιεστικό τρόπο στην κυβέρνηση της Πρώτης φοράς Αριστερά. Οτι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική τουλάχιστον για την Ευρώπη. Θα πρέπει εδώ να θυμίσουμε βέβαια ότι το δόγμα ΤΙΝΑ το είχαν ήδη δοκιμάσει νωρίτερα και η κυβέρνηση Σαμαρά και όλες οι κυβερνήσεις από τη μέρα που υπαχθήκαμε στη μνημονιακή επιτήρηση. Ποια ήταν όμως αυτή η μοναδική εναλλακτική την οποία επέτρεπαν και η δημοσιονομική σταθερότητα και οι θεσμοί που την επιτηρούσαν και την επιτηρούν ως ένα βαθμό και σήμερα; Ηταν ακριβώς αυτή η πίστη στο ευρώ η οποία θα συνεπαγόταν όλες τις θυσίες – το πάση θυσία ευρώ – απλώς και μόνον;
Φαίνεται πως οι συνταγές που χρησιμοποίησαν οι θεσμοί, δηλαδή ο μηχανισμός σταθερότητας από τη μία και εν μέρει το ΔΝΤ από την άλλη, ως νεοφιλελεύθερα μείγματα από τη μία διάβαζαν το εργατικό κόστος ως μεταβλητή μιας εξίσωσης που βάραινε τους προϋπολογισμούς και από την άλλη τις μεταρρυθμίσεις αμιγώς ως αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων τομέων. Σε αυτό το περιβάλλον δεν υπήρξε ο χώρος για πολλές μεταβολές σε όποια κυβέρνηση ερχόταν στα πράγματα. Βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας στη δική του «Ιθάκη» θεωρεί πως το παράλληλο πρόγραμμα της δικής του κυβέρνησης, ένα πρόγραμμα το οποίο λειτουργούσε και υπήρχε και εξελισσόταν ταυτόχρονα με τη σκληρή επιτήρηση στα δημοσιονομικά, ήταν ακριβώς εκείνο που τον διαφοροποιούσε από τις άλλες κυβερνήσεις ως ένα βαθμό.
Το κοινωνικό δίχτυ που έφτιαξε για μέρος των ευάλωτων πολιτών κοινώς. Η Ιστορία θα αποτιμήσει. Η ΤΙΝΑ πάντως για ένα μεγάλο διάστημα υπήρξε το καθολικό αφήγημα της ευρωπαϊκής ηγεσίας και πολλές φορές ακριβώς για να εκπληρωθεί συνοδευόταν από ένα απαράδεκτο αφήγημα με «τεμπέληδες του νότου και εργαζόμενους του βορρά». Ολα αυτά σήμερα ακούγονται πολύ μακρινά και βεβαίως πολύ λανθασμένα. Παρά το γεγονός πως το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας ισχύει και διατηρείται κραταιό. Η σημερινή ΤΙΝΑ φαίνεται να έχει μετακινηθεί σε όρους εξωτερικής πολιτικής.
Η Ευρώπη δοκιμάζει μία νέα πολεμική οικονομία την ίδια στιγμή που δεν έχει τα τελευταία χρόνια κατορθώσει να ανορθώσει το δικό της κοινωνικό κράτος. Αυτό που τη διαφοροποιεί από άλλες πολιτικές και γεωγραφικές δυνάμεις.
Κι όμως κανενός είδους αναστοχασμό δεν είδαμε από όλους όσους πέρασαν από τα υψηλά κλιμάκια του ευρωιερατείου πάνω στα ζητήματα της δημοσιονομικής ορθοδοξίας. Τουναντίον αναζητούμε μόνον αυτομαστιγώματα από πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις που πέρασαν από το τιμόνι των χωρών τους μέσα σε εξαιρετικά ασφυκτικές συνθήκες και με το ιδιότυπο περιβάλλον να πιέζονται ταυτόχρονα και από εσωτερικές δυνάμεις της χώρας τους που συγχρωτίζονταν με τις αδιέξοδες αυτές δημοσιονομικές πολιτικές.
Αυτός, Αυτή, Αυτο: Λάστιχα
Οταν φουντώνει το αγροτικό κίνημα όλα τα βλέμματα εκ των πραγμάτων πέφτουν στον εκάστοτε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Είτε αποφασίσει να σκάσει τα λάστιχα των τρακτέρ, είτε απλώς να κάνει δηλώσεις. Ετσι τώρα όλοι ακούμε προσεκτικά τον Κώστα Τσιάρα και στο βάθος ακούμε το Μέγαρο Μαξίμου. Κι αυτό αφού το όλο τοπίο γύρω από αγρότες και κτηνοτρόφους δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε ανθεκτικό σε μικροπολιτικές διαχειρίσεις. Οι αγρότες κινδυνεύουν δομικά. Με όρους επιβίωσης. Εχουν εξέλθει από θεομηνίες, ευλογιές αιγοπροβάτων και με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να ανάβει τα αίματα. Ευχές.
#Hashtag: Συνεργασίες
Στην Ελλάδα μάλλον έχουμε το ιδιότυπο προνόμιο να συζητούμε μήνες πριν από τις εκλογές για το ποιος θα πάει με ποιον.
Πολύ περισσότερο το πράττουμε σε περιβάλλον όχι απλής αναλογικής – που την κάψανε οι προοδευτικοί μόνοι τους – αλλά με όρους διλήμματος «κυβέρνηση ή χάος». Και κάπως έτσι αρχίζουν οι συνδικαλισμοί αμφιθεάτρου Νομικής, ενώ ακόμη και ο μιντιακός λόγος προσαρμόζεται σε αυτό το ερώτημα. Κι έτσι βρίσκονται πολιτικοί αρχηγοί και στελέχη στα σχοινιά επειδή είπαν ή δεν είπαν κάτι ή επειδή υπονόησαν κάτι άλλο.
Αν πει πως πάει, καταργεί τον ρόλο του. Αν πει πως δεν πάει, θέτει σε διακινδύνευση τη χώρα. Χάος.
