Υπάρχει ένα απόσπασμα στην «Ιθάκη» με το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθεί αν όχι να γελοιοποιήσει τον Στέφανο Κασσελάκη, σε κάθε περίπτωση να τον κοντύνει πολιτικά. Καταφέρνει το αντίθετο: «Δέχτηκα τον Κασσελάκη σπίτι μου μαζί με τον σύζυγό του Τάιλερ. Προς έκπληξή μου, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει να μου ανακοινώσει την απόφασή του να είναι υποψήφιος για την προεδρία. Προσπάθησα να τον αποθαρρύνω. Κατά τη γνώμη μου, του τόνισα, ήταν μια παρακινδυνευμένη απόφαση καθώς “θα έτρωγε πολύ ξύλο, χωρίς να έχει καμιά ελπίδα να εκλεγεί”.
Ο ίδιος όμως ήταν βέβαιος ότι θα εκλεγεί. Μου φάνηκε υπερφίαλος. Οταν έφυγαν, η Μπέττυ μου λέει: “Αυτός θα φάει τα μούτρα του, δεν άκουσες τι με ρώτησε; Σκοπεύουν να αποκτήσουν παιδιά και η αγωνία του είναι πώς θα τα μεγαλώσουν στο Μαξίμου”».
Δεν ήταν τόσο η απάντηση Κασσελάκη «προφανώς, τα αγγλικά της Μπέττυς είναι ακόμα χειρότερα από του Αλέξη, καθώς δεν κατάλαβε πως ο Τάιλερ τη ρώτησε πώς ήταν να μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά, όταν εκείνοι ήταν στο Μαξίμου», όσο η ίδια η περιγραφή που δείχνει ότι κανείς δεν κατάλαβε γιατί προέκυψε το «τσουνάμι Κασσελάκης» όπως το χαρακτηρίζει.
Πέντε χρόνια μετά την παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού, αλλεπάλληλες εσωκομματικές εκλογές και ατέρμονες διαβουλεύσεις, ακόμα δεν έχει καταστεί σαφές γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακύλησε έκτος και μόνη επιδίωξη των στελεχών του είναι να αποτελέσουν πόλο μίας συμμαχίας «που θα ρίξει τον Μητσοτάκη». Αυτό που αρνείται να παραδεχτεί στο βιβλίο του ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι δημιούργησε ένα κόμμα, το οποίο δομικά ήταν καταδικασμένο να εξαϋλωθεί με το τέλος της κρίσης, της οποίας αποτέλεσε πολιτικό προϊόν, χωρίς να καταφέρει να μετεξελιχθεί σε κάτι νέο.
Το πρόβλημα του κατακερματισμένου χώρου που σήμερα επιχειρεί να εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας είναι δομικό και ταυτοτικό. Οχι θέμα προσώπων και σε καμία περίπτωση ο Στέφανος Κασσελάκης. Αντίθετα, η πανηγυρική εκλογή από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος ήταν η πρώτη τρανή απόδειξη ότι οι ψηφοφόροι ήθελαν κάτι που να μη θυμίζει σε τίποτα τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου όμως όπως φαίνεται δεν προβλημάτισε τον συγγραφέα της «Ιθάκης» γιατί τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος εξέλεξαν έναν νέο άνθρωπο που δεν είχε καμία σχέση με τον μέσο πολιτικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τη στιγμή που σύντροφοί του γέμιζαν τα βιογραφικά τους με αναφορές σε «κινηματικούς δρόμους» και συμμετοχή σε καταλήψεις, ο Κασσελάκης προέτασε όλα όσα δαιμονοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και τη Δευτέρα, ημέρα έκδοσης της «Ιθάκης», ο Κασσελάκης έλεγε σε εκδήλωση που οργάνωσε για την έμφυλη βία «είμαστε εδώ όχι για να καταγγείλουμε, αλλά για να δράσουμε». Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου χώρου να μετεξελιχθεί από κόμμα καταγγελίας σε πολιτικό σχηματισμό που μπορεί να δώσει πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των πολιτών και να δράσει για να βελτιώσει τις ζωές τους, έκανε τους πολίτες να το αντιμετωπίζουν ως πολιτικό προϊόν της κρίσης, που ολοκλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο με την επιστροφή στην κανονικότητα.
Οσο για την αναφορά της «Ιθάκης» στην ταινία «Viva la liberta» όπου συγκρίνει τον Κασσελάκη με τον δίδυμο αδερφό του αρχηγού του ιταλικού κόμματος ο οποίος αναλαμβάνει επειδή ο αρχηγός πάσχει από κατάθλιψη αλλά «είναι παντελώς άσχετος με το κόμμα» κρύβει μία αλήθεια. Ισως χρειάζεται ένας «παντελώς άσχετος με το κόμμα» για να ηγηθεί σε ένα κόμμα που όλες οι έρευνες γνώμης δείχνουν ότι έχει πάψει να πείθει τους ψηφοφόρους.
