Το μπαρ Sante αρχικά άνοιξε στη Μύκονο από τον Γιώργο Καράογλου ή Κίκη το 1975 και στον όρμο κάτω από το περίφημο Remezzo (ο όρμος λέγεται Καμνάκι από τους ντόπιους). Το δημοφιλές νησί ήταν ακόμα τότε τόπος καλλιτεχνών και εναλλακτικών και αναπόφευκτα μαγνήτισε και τον μποέμ σαλονικιό διακοσμητή, ζωγράφο και σκηνογράφο.
Ο ίδιος το 1979 στη Μητροπόλεως (70) ανοίγει το Sante στη Θεσσαλονίκη όπου γρήγορα γίνεται στέκι των ανήσυχων νέων αλλά και άμεσα συγκροτεί τον μύθο του λόγω και των πάρτι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου και μιας ανήσυχης βόρειας ανθρωπογεωγραφίας που ξημερώνει στην μπάρα του. Hθοποιοί, συγγραφείς, περσόνες. Μερικά χρόνια μετά θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τη μικροϊστορία της μετατροπής του Sante για ένα βραχύβιο διάστημα σε ένα αμιγώς πολιτικό στέκι και ειδικότερα ύστερα από μία πρωτότυπη ιδέα. Ακούστε λοιπόν ή μάλλον διαβάστε:
Είμαστε λίγο πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1998 και σε ένα πάρτι ο Κίκης συναντιέται με τον φέρελπι ανανεωτικό της Αριστεράς και μεταρρυθμιστή νέο επιστήμονα – συγκοινωνιολόγο Σπύρο Βούγια. Ο τελευταίος του ανακοινώνει την πρόθεσή του για κάθοδο στις εκλογές. Ο Κίκης αμέσως του λέει πως αν θα τον κατέβαζε με στήριξη ο τότε Συνασπισμός, θα του έδινε το Sante, το οποίο έτσι κι αλλιώς έκλεινε για καλοκαίρι λόγω μετεγκατάστασης του Κίκη στη Μύκονο. Το στέκι γρήγορα μεταμορφώνεται σε πολιτικό και η συνδιαμόρφωση της ιδέας από τον Βούγια και τον Καράογλου δεν μένει στα χαρτιά.
Το Sante Πολιτίκ γίνεται πραγματικότητα. Ετσι κι αλλιώς το μπαρ αποτελεί έναν εναλλακτικό πόλο και δη για ανανεωτές της εποχής και ο Κίκης αναλαμβάνει το νέο ντεκόρ: όλο άσπρο σαν κήπος στο εσωτερικό του για να μπορέσει να στεγάσει το πολιτικό όνειρο του Σπύρου Βούγια και να διαμορφώσει όρους εντευκτηρίου και πολιτικής συνάντησης ή και ζύμωσης για τους φίλους του υποψήφιου δημάρχου της Θεσσαλονίκης. Το κλίμα του αμερικάνικου μπαρ έχει μεταβάλει το κλασικό ήθος της μεταπολιτευτικής ταβέρνας με τους αριστερούς όλων των ρευμάτων να τσακώνονται εν μέσω ρετσίνας και καπνού. Καμία σχέση. Εδώ το μπαρ δεν έχει έξω καν τραπεζάκια, ενώ φέρνει έναν κοσμοπολίτικο αέρα στην πόλη μαζί με άλλα τότε μαγαζιά.
Το 1998 ο Βούγιας είναι ήδη εκλεγμένος σύμβουλος με τον Στέλιο Νέστορα, πάει συχνά στο Sante και όπως μας λέει «ήμουν παιδί του Κέντρου, ήξερα και νοιαζόμουν την πόλη και είχα ένα έντονο ενδιαφέρον για την Τοπική Αυτοδιοίκηση». Θα λέγαμε πως ανήκε στο κοινωνικό ρεύμα της ανανεωτικής Αριστεράς, με επαφές και σχέσεις με την καθημερινότητα και η ιδέα της δικής του πια υποψηφιότητας για δήμαρχος ήλθε απλά και σχεδόν με προφανείς για τον ίδιο όρους. Προσοχή: αντίπαλο μπλοκ τότε είναι ο πανίσχυρος «φτερωτός γιατρός» Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και από την άλλη ο πάλαι ποτέ δήμαρχος Καλαμαριάς Θρασύβουλος Λαζαρίδης. Κι επειδή και οι δύο – Παπαγεωργόπουλος και Λαζαρίδης – είναι οδοντίατροι, το σλόγκαν του Σπύρου Βούγια βγαίνει αμέσως και αρέσει: Η πόλη δεν πάσχει από πονόδοντο. Λεπτομέρεια: η πρόθεση Βούγια για κάθοδο είναι τόσο δυνατή που ούτε οι αγκυλώσεις του τότε μικρού ΣΥΝ θα αρκούσαν να τη φρενάρουν. Ο ίδιος ο Βούγιας έχει όραμα ένα υπερκομματικό ψηφοδέλτιο και σε πηγαδάκι στο Sante Πολιτίκ με ποτό, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και ο Αλέκος Αλαβάνος παραδέχονται σχεδόν τότε πως ένα ανάλογο μοντέλο ενός νέου υποψηφίου στην Αυτοδιοίκηση, θα μπορούσε να πάει σε νέα ακροατήρια και την Αριστερά. Λεπτομέρεια δεύτερη: το 2006 ο Αλαβάνος κατεβάζει τον Τσίπρα στην Αθήνα.
Να μια υπόγεια διαδρομή του Sante Πολιτίκ με τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Για τέσσερις με πέντε μήνες το στέκι γίνεται όντως στέκι. Πάντα είμαστε στο 1998, το κρασί έχει φιλική τιμή για τους πελάτες – προσφορά του Γιάννη Μπουτάρη – μέσα στήνονται θεματικές και επιτροπές διαβούλευσης, μακρές συζητήσεις και ένα δημιουργικό και φρέσκο κλίμα. Περνάνε στελέχη που στηρίζουν το εγχείρημα όπως ο Πιτσιόρλας, ο επικοινωνιολόγος Περικλής Πηλείδης που τότε συνεργάζεται στενά με τον Βούγια και μπαρουτοκαπνισμένοι της Ανανέωσης που συναντιούνται με τους ξενύχτες του Sante.
Από τη Μητροπόλεως και το ιδιότυπο στρατηγείο περνάνε συχνά οι Νίκος Παπάζογλου και Διονύσης Σαββόπουλος που ως ευφυείς άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως κάτι τρέχει. Ο Βούγιας δεν εκλέγεται δήμαρχος, αλλά καταφέρνει ένα ποσοστό 15% απόλυτα ικανοποιητικό που του δίνει στη συνέχεια και τη δυνατότητα μεταπήδησης στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Υπάρχουν δημοσκόποι που του λένε τότε πως αν η προεκλογική περίοδος κρατούσε λίγο ακόμη θα είχαμε κι άλλα αποτελέσματα, ακόμη πιο ευνοϊκά για τον νέο καθηγητή του ΑΠΘ. Το Sante Πολιτίκ περνάει στην ιστορία και συνεχίζει διά του Καράογλου ως απλά Sante (σαρκαστικά ο ίδιος το βαφτίζει «απολιτίκ»). Το μπαρ μεταφέρεται το 2004 σε μεγάλο χώρο στην Καποδιστρίου (3) ενώ οριστικά κλείνει τον κύκλο του το 2010-11. Η μικροϊστορία του 1998 άνετα θα διδασκόταν σε σεμινάρια εκλογικής καμπάνιας. Σίγουρα το ξέρουν όσοι το έζησαν.
