Κάθε βιβλίο πρώην πρωθυπουργού έχει ενδιαφέρον για τους ρέκτες της πολιτικής, ανεξαρτήτως συμπάθειας ή αντιπάθειας στο πρόσωπο. Καλό είναι, άλλωστε, η απόσταση του χρόνου να λειτουργεί καταπραϋντικά για τα πάθη και τις εντάσεις μας. Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, όμως, δεν είναι ένα βιβλίο ενός πρώην. Είναι το πρελούδιο μιας νέας πλατφόρμας. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: Οσο κι αν μας ενδιαφέρει να γραφτεί κάποτε με σοβαρό τρόπο η ιστορία της ελληνικής κρίσης, είναι βέβαιο ότι συμφέρει αυτή τη στιγμή την κοινωνία και την πολιτική, να παραμερίσουμε, έστω για λίγο, τα σημερινά προβλήματα για να επανέλθουν οι μνήμες κι οι διαιρέσεις της περιόδου της κρίσης;
Αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του Αλέξη Τσίπρα είναι να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Κυριάκου Μητσοτάκη, είμαστε βέβαιοι ότι είναι προς το συμφέρον των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων ένας απολογισμός που λέει ότι η βασική ευθύνη του πρώην πρωθυπουργού ήταν οι κακοί του συνεργάτες; Πώς και πού διαφέρει η αυτοκριτική αυτή από αυτό που κάνουν όλοι οι ηγέτες, παλιοί και σύγχρονοι, που εμφανίζονται περίπου ως θύματα των περιστάσεων και των υπουργών τους; Διότι, ναι, είναι σωστές και δίκαιες πολλές (αν όχι οι περισσότερες) παραδοχές που κάνει ο Τσίπρας, όμως όλοι οι πρωθυπουργοί κρίνονται, τελικά, για τις επιλογές τους αλλά και για το πόσο επιμένουν σε αυτές. Κι αν τόσο ξεγελάστηκε τότε, θα τον εμπιστευτεί ο κόσμος ότι θα τα κάνει καλύτερα τώρα ή σε μια επόμενη ενδεχόμενη αποτυχία, θα φταίνε πάλι οι «εκτός πραγματικότητας» λοχαγοί του; Φαίνεται, άλλωστε, στο βιβλίο, πως κι ο ίδιος κατανοεί ότι οι συνειρμοί αυτοί είναι αναπόφευκτοι.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, για πολλούς εκεί έξω, η επιστροφή στη συζήτηση για το δημοψήφισμα, για τον Καμμένο, για τον Παπαγγελόπουλο, για τη δικαίωση του δόγματος της μη εναλλακτικής, για τα δήθεν δάνεια του Πούτιν κ.λπ., είναι σαν να τσιγκλάς τραύματα, ένστικτα κι αντιδράσεις, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία έχει νέα προβλήματα κι ανησυχίες, νέα σκάνδαλα, νέες καταπατήσεις δικαιωμάτων, νέους φόβους για μια μελλοντική κρίση. Αυτό το ξύσιμο των πληγών για κάποιον που θέλει να πολιτευτεί μπορεί να είναι και καλό ή χρήσιμο. Γι’ αυτούς που θέλουν να τον υποβαθμίσουν, επίσης. Για τους υπόλοιπους τι είναι;
