Σήμερα είναι η ημέρα του Αλέξη Τσίπρα. Κυκλοφορεί το βιβλίο «Ιθάκη» στο οποίο, πάνω πάνω, γράφει το όνομά του. Είναι το πρώτο βιβλίο με το όνομά του και, κρίνοντας από τη σκέψη του, τα λόγια του και την πολιτεία του, ίσως είναι και το πρώτο που έχει διαβάσει ολόκληρο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, δεν κρίνεται ούτε ως αναγνώστης ούτε ως συγγραφέας. Με την ψήφο των ελλήνων πολιτών, κατάφερε δυο φορές να κερδίσει κοινοβουλευτικές εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα. Κι αν σήμερα μπορεί να κάνει αίτηση στην Εταιρεία Συγγραφέων, οφείλεται σε αυτό το γεγονός. Στην επιθυμία του να περιγράψει την πορεία του στην πολιτική που τον οδήγησε στην πρωθυπουργία. Και στην προσπάθειά του να κάνει ριμπράντινγκ, να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο, επιχειρώντας να αποσαφηνίσει τα μελανά σημεία της πορείας του, και όταν ήταν στην αντιπολίτευση και όταν, αργότερα, έκανε κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ.
Είναι πάρα πολλά αυτά που χρειάζονται εξηγήσεις τις οποίες πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορεί να δώσει. Πώς να εξηγήσει για ποιον λόγο πολιτεύτηκε προτείνοντας ένα ψέμα: ότι θα διαγράψει το χρέος της χώρας, ότι θα σκίσει τα μνημόνια κι ότι η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται σαν να μην είχε χρεοκοπήσει, σαν να μην είχε υπογράψει προφανώς επαχθές μνημόνιο ανασυγκρότησης; Πόσες φορές να μιλήσει για αυταπάτη, να πει δηλαδή ότι την πάτησε ο ίδιος, ότι δεν είχε συναίσθηση ακριβώς τι ζητούσε και τι έκανε;
Είτε η μία είτε η άλλη εκδοχή είναι σε βάρος του. Επειδή είτε δεν ήξερε τι έκανε είτε ήξερε αλλά έλεγε συνειδητά ψέματα. Και μόνο αυτό το δίλημμα τινάζει στον αέρα το εγχείρημα του ριμπράντιγκ. Αν ήξερε αλλά έλεγε ψέματα, χρησιμοποίησε μάλιστα για να τα επιβάλει μια κοινωνική όξυνση δημιουργώντας εχθροπάθεια και έναν οιονεί εμφύλιο, δεν νομίζω ότι υπάρχει κοινωνικό σώμα που θα τον συγχωρήσει. Αν δεν ήξερε, είναι πολύ ναΐφ για πολιτικός.
Η πολιτεία του στην πολιτική είναι ένα σπιράλ, που οφείλεται στην αρχική υπόσχεση. Ετσι κέρδισε τις εκλογές το 2015, έτσι κέρδισε και το δημοψήφισμα. Οι υπόλοιπες επιλογές είναι προσθήκη στην πρώτη. Ο Βαρουφάκης, ο Καμμένος, η διαπραγμάτευση που δεν γινόταν, τα capital control, η θάλασσα που δεν έχει σύνορα, το δημοψήφισμα, η κωλοτούμπα, το τρίτο μνημόνιο, η Ειδομένη, η Μόρια, η απόπειρα να ελέγξουν τα ΜΜΕ, ο νόμος Κατρούγκαλου, το Μάτι – όλα ήταν αποτέλεσμα εκείνης της πρώτης επιλογής.
Από τα αποσπάσματα που είδαν ως σήμερα το φως της δημοσιότητας, ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει να φτιάξει ένα στόρι, στο οποίο ο ίδιος είναι στο κέντρο και οι άνθρωποι γύρω του είναι εκείνοι που έχουν την ευθύνη για λάθη. Ο μεσσιανισμός είναι το ερμηνευτικό εργαλείο της πολιτικής του ζωής – και η διαδρομή του έχει τη μορφή ρομάντζου. Αν η ζωή ήταν μυθοπλασία ίσως να είχε ακροατήριο.
Αλλά ως απομνημόνευμα, δεν πετυχαίνει τον στόχο του. Ποιος θεωρεί πρότυπο έναν αδύναμο Μεσσία που δεν παίρνει έστω την ευθύνη των επιλογών του;
Ακούω ήδη τις διαμαρτυρίες. Χθες, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βιβλίο, ο Τσίπρας επικρίθηκε με οξύτητα από συγγενείς των θυμάτων του Ματιού. Πίστευαν ότι μπορούν να βρουν γενναιότητα στην αντιμετώπιση των συμβάντων εκ μέρους του, αλλά βρήκαν μόνο δικαιολογίες. Κανένα ριμπράντινγκ, τίποτα δεν του δίδαξε η πορεία του. Και το μόνο που μένει είναι ένας μονοδιάστατος χαρακτήρας που δεν αλλάζει.
