Από την πρώτη στιγμή, από την ημέρα της ρωσικής εισβολής, η Ελλάδα στάθηκε στο πλευρό της Ουκρανίας. Αυτή τη στάση την υπαγόρευσε η δεδηλωμένη προσήλωση της χώρας μας στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου καθώς και στις συλλογικές αποφάσεις της ΕΕ. Πέρα, όμως, από τις αρχές και τις αξίες που ώθησαν την Αθήνα να στηρίξει το Κίεβο, υπάρχει ένας ακόμη λόγος για τον οποίο – σωστά – θεωρήθηκε πως οφείλουμε να ταχθούμε δίπλα στα θύματα του αναθεωρητισμού του Κρεμλίνου: η τραγική εμπειρία της Κύπρου. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε με εκείνους που επιχειρούν να αλλάξουν τα σύνορα με τη βία. Ούτε θα μπορούσαμε να αρνηθούμε στους Ουκρανούς την ένταξή τους στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι αναγνώρισε την ελληνική βοήθεια σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, οικονομικό, ανθρωπιστικό και πλέον και ενεργειακό – αφού, η ενεργοποίηση του κάθετου αγωγού είναι ένας από τους τρόπους να ενισχυθεί η πατρίδα του ενόψει του δύσκολου χειμώνα που έρχεται.
Η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, στο μέτρο πάντα των δυνατοτήτων της. Οφείλει να εργαστεί για τον τερματισμό του πολέμου πρώτα και την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ουκρανίας έπειτα. Η ελευθερία και η ειρήνη είναι ύψιστα αγαθά. Γι’ αυτό, στον σύγχρονο κόσμο, που κυριαρχεί η γεωπολιτική αστάθεια, είναι κρίσιμο να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας προκειμένου να τα διασφαλίσουμε στην ήπειρό μας.
