Ονόμασε τα απομνημονεύματά της «Το βιβλίο των ζωών» – από μια άγρια παιδική ηλικία μέχρι την περιπλανώμενη νεότητά της και την ανάδειξή της ως μια από τις πιο διάσημες συγγραφείς παγκοσμίως. Το νέο βιβλίο της 85χρονης Μάργκαρετ Ατγουντ είναι η ιστορία μιας εποχής που έφυγε: μια αφήγηση για τη μεταπολεμική γενιά. «Ο κόσμος του προχθές», λέει γελώντας. Υπάρχει απόλαυση στο να μεγαλώνει κάποιος; «Ναι, έχει μεγαλύτερη ελευθερία να πει ό,τι σκέφτεται». Εχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που έγραψε την «Ιστορία μιας θεραπαινίδας» και τώρα οι διαδηλωτές στις ΗΠΑ ντύνονται με τις στολές των γυναικών του δυστοπικού κόσμου που φαντάστηκε. «Μερικές φορές δεν είναι καλό να αποδεικνύεσαι προφητικός».
Στη 10η επέτειο της χειρότερης τρομοκρατικής επίθεσης στην ιστορία της Γαλλίας, ο γαλλοχιλιανός φωτογράφος Ντέιβιντ Φριτς, ο οποίος πέρασε δυόμισι ώρες σε έναν διάδρομο του κλαμπ Μπατακλάν στο Παρίσι με 11 άλλα άτομα και έναν πάνοπλο τζιχαντιστή, πιστεύει ότι είναι καιρός να γυρίσει σελίδα. Εχει γίνει φίλος με κάποιους από τους ανθρώπους με τους οποίους πέρασε εκείνη την εφιαλτική νύχτα της 13ης Νοεμβρίου 2015, όταν σκοτώθηκαν 130 άτομα. Θυμάται τις μυρωδιές, τις συζητήσεις, τον ακραίο φόβο. «Κυρίως, όμως, τη στιγμή που βγήκα στον διάδρομο και είδα σχεδόν 90 νεκρούς. Αυτό είναι που μένει, η τρομερή εικόνα που καταστρέφει τα πάντα μέσα σου. Και εκεί ανοίγει η χειρότερη πληγή, η οποία είναι η ενοχή του επιζώντος».
Η 36χρονη Καμίλα Νορντ διευθύνει το Εργαστήριο Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, όπου είναι καθηγήτρια γνωστικής νευροεπιστήμης. Στο βιβλίο της «Ο ισορροπημένος εγκέφαλος» υποστηρίζει τρία σημεία: ότι δεν υπάρχει μία μόνο θεραπεία για την κατάθλιψη, ότι τα φάρμακα δεν είναι τόσο επιβλαβή όσο ισχυρίζονται πολλοί άνθρωποι και ότι το νευρικό σύστημα επιδιώκει σταθερότητα σε όλη τη ζωή, μια σταθερότητα που, δυστυχώς, θα είναι πάντα δύσκολο να επιτευχθεί. Τονίζει πως «η λύπη είναι φυσιολογική, αλλά η κατάθλιψη εξουθενωτική. Ομως υπάρχουν πάντα διέξοδοι από το κλουβί της κατάθλιψης, ακόμα κι αν δεν είναι ίδιοι για όλους. Οι επιστήμονες έχουν ήδη περάσει σε αυτό το στάδιο. Τώρα πρέπει να το εξηγήσουμε καλύτερα στο κοινό».
Κάθε μετάλλιο που κατακτά – όπως αυτό της περασμένης Κυριακής, το δεύτερο χρυσό του στον Κλασικό Μαραθώνιο – είναι μια δικαίωση για τον Παναγιώτη Καραΐσκο, ο οποίος περίμενε στον τερματισμό για να συγχαρεί τους άλλους συναθλητές του που ακολούθησαν. Το μπλέξιμό του σε πολύ νεαρή ηλικία με τα ναρκωτικά, τον οδήγησε σε μια περιπέτεια έξι ετών με πολλά πισωγυρίσματα, από την οποία βγήκε με κόπο και με τη σταθερή στήριξη των δικών του. «Ποτέ να μην τα παρατάμε, ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα», λέει σήμερα απευθυνόμενος στους νέους. «Και ποτέ να μην υποτιμάμε, γιατί και εγώ υποτιμούσα το τρέξιμο. Αλλά όταν το δοκίμασα και είδα πώς λειτουργεί πάνω μου, κατάλαβα ότι μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή». Χρυσό μετάλλιο στη ζωή.
