Δεν ήταν μόνο ο Αλέξης Τσίπρας που ξεκουράστηκε και δείχνει να ανανεώθηκε. Διαπιστώνω ότι και το δεκανίκι του στην κυβέρνηση, ο Πάνος Καμμένος, ξαναβρίσκει σιγά σιγά τη φόρμα του, αν κρίνω από τη χυδαιότητα της επίθεσης που έκανε στον Αντώνη Σαμαρά. Παραλείπω τους προσβλητικούς υπαινιγμούς για το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, για να επιστήσω την προσοχή σας στους λόγους για τους οποίους ο κ. Καμμένος κρίνει ως αξιοκατάκριτο τον κ. Σαμαρά. «Ετεινε χείρα φιλίας», λέει, «στο ΠΑΣΟΚ»! Εγκλημα καθοσιώσεως, δεν σηκώνει κουβέντα… Ομως, ποιος το λέει, παρακαλώ; Εκείνος που όχι μόνο συμμετείχε σε κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μπροστά στην οποία το ΠΑΣΟΚ ήταν γατάκι, αλλά θυσίασε και το κόμμα του για χάρη του ΣΥΡΙΖΑ. Με τι πρόσωπο μπορείς να κατηγορείς τον άλλο, όταν εσύ ο ίδιος έχεις κάνει τα τρισχειρότερα; Για μισό λεπτό, όμως. Και ο Αντώνης Σαμαράς, με την πρόσφατη συνέντευξή του, δεν έκανε το ίδιο που κάνει τώρα εις βάρος του ο κ. Καμμένος; Και εκείνος δεν κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει μετατρέψει τη ΝΔ σε «μπλε ΠΑΣΟΚ», όταν ο ίδιος συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και συνεργάστηκε άριστα (μολονότι όχι εύκολα…) και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και με τον Γιάννη Στουρνάρα; Επομένως, ο κλέψας, του κλέψαντος, τω κλέψαντι κ.ο.κ. Ολα παίζουν, όλα επιτρέπονται, η μνήμη καταργήθηκε. Anything goes, γιατί εδώ είναι που ταιριάζει το ομώνυμο τραγούδι του Κόουλ Πόρτερ…
ΕΚΡΗΞΗ ΓΚΡΙΝΙΑΣ
Στο ΠΑΣΟΚ, παρότι δεν πέρασε ένας μήνας αφότου έθεσε το ζήτημα της κολλημένης βελόνας των μετρήσεων, ο Παύλος Γερουλάνος γκρινιάζει, γιατί ακόμη δεν είδε την «έκρηξη δημοκρατίας» που περίμενε. Για όσους δεν έχουν την καλλιέργεια που χρειάζεται για να ερμηνεύσουν την ποιητική μεταφορά που χρησιμοποιεί ο κ. Γερουλάνος, ο ίδιος εξήγησε, με τη σαφήνεια που πάντα χαρακτηρίζει τον λόγο του, τι ακριβώς είναι η έκρηξη δημοκρατίας: «Από εκεί που είσαι, ένα τεράστιο βήμα μπροστά». Χωρίς βεβαίως να αποκλείονται τα δύο βήματα μπροστά, τα τρία ή ακόμη και τα τέσσερα, αν αυτό είναι δυνατόν. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα από τη ζωή, το άθλημα του άλματος εις τριπλούν στον στίβο είναι στην πραγματικότητα τρεις διαδοχικές εκρήξεις δημοκρατίας.
Ολοι μας, νομίζω, αντιλαμβανόμαστε το δράμα τους στο ΠΑΣΟΚ: Δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγούν από τον Νίκο Ανδρουλάκη· είναι υποχρεωμένοι να τον υποστούν μέχρι τις εκλογές και μάλιστα να τον υποστούν με αξιοπρέπεια. Ο κ. Γερουλάνος, καλομαθημένος όπως είναι, δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Του έχει καρφωθεί, επιπλέον, η αβάσιμη ιδέα ότι θα μπορούσε να ήταν εκείνος στη θέση του προέδρου και κάθε τόσο γκρινιάζει. Δεν έχει συναίσθηση ότι η γκρίνια του είναι πιο κουραστική και από την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη…
ΕΝΑΝ ΓΙΑΤΡΟ!
Σε τροχιά διάσπασης, διαβάζω, έχει μπει η Νέα Αριστερά (με σήμα τη μπανανόφλουδα). Παρατηρώ, όμως, ότι στις ανταποκρίσεις γίνεται κατάχρηση του επιθέτου «δραματικές» όσον αφορά τις εξελίξεις, και αυτό δεν είναι σωστό. Κωμικές είναι οι εξελίξεις, όχι δραματικές. Κωμωδία είναι να βυθίζεται το καρυδότσουφλό τους και εκείνοι να τσακώνονται για τη μελλοντική πορεία. Ποια πορεία, βρε παιδιά; Ολοι βλέπουν την πορεία της ΝΑΡ, μπορώ να σας την πω και εγώ: καθέτως, μέχρι το ναυάγιο να βρει τον βυθό και να κάτσει. Καταλαβαίνω να βυθίζεται το σκάφος και να έχεις τη μουσική να παίζει, αφού θα μας πάρει ο διάολος, σου λέει, ας πάμε χορεύοντας· να βυθίζεται όμως και εκείνοι να διαφωνούν για την πορεία που θα χαράξουν είναι για τον γιατρό. Δεν χρειάζεται να υποδείξω ειδικότητα, δεν είμαι ειδικός. Ας ξεκινήσουν από έναν καλό παθολόγο και εκείνος θα τους καθοδηγήσει…
ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ
Μη σας ξεγελά το επικοινωνιακό αμπαλάζ. Ο λεγόμενος χρονοκόφτης που εφαρμόζεται πλέον στη Βουλή για την πιστή τήρηση του χρόνου των ομιλιών δεν είναι μέτρο για την επιβολή της κοινοβουλευτικής τάξης, όπως παρουσιάζεται. Υποχώρηση είναι, διότι η έναρξη λειτουργίας του ηλεκτρονικού συστήματος, που κλείνει αυτομάτως το μικρόφωνο στον ομιλητή όταν υπερβαίνει το προκαθορισμένο χρονικό όριο, συνοδεύτηκε από την ταυτόχρονη αύξηση του χρόνου των ομιλιών κατά 20%. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο κόφτης ενεργοποιείται αφού ο ομιλητής έχει υπερβεί κατά 20% τον χρόνο της ομιλίας, με βάση τα όσα ίσχυαν πριν από την εισαγωγή του. Με άλλα λόγια, είναι σαν να λέμε ότι προσπαθούμε να πείσουμε τους οδηγούς να σέβονται το όριο ταχύτητας και επειδή εκείνοι μας γράφουν, εμείς ανεβάζουμε το όριο ταχύτητας…
