Δεν έχω ιδέα, μήτε άποψη για τον διευθύνοντα σύμβουλο των ΕΛΤΑ που οδηγήθηκε σε παραίτηση. Γνωρίζω όμως ότι είχε ενημερώσει αρμοδίως για το σχέδιο αναδιάρθρωσης της εταιρείας, το οποίο η κυβέρνηση αποδέχεται. Αλλωστε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ότι θα υλοποιηθεί. Τότε για ποιο λόγο αποπέμφθηκε; Προφανώς ως αποδιοπομπαίος τράγος, προκειμένου να απορροφηθεί η δυσφορία των βουλευτών και να δηλωθεί ο αιφνιδιασμός του επιτελικού κράτους. Ομως η αποπομπή του CEO δείχνει προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση προς την οποία θα ήθελε να κοιτάξουμε η κυβέρνηση. Μας δείχνει ένα κράτος που μόνο επιτελικό δεν είναι. Διότι είναι εντελώς παλαβό η κυβέρνηση να παριστάνει την έκπληκτη και να απαιτεί την απομάκρυνση ενός στελέχους που, απλώς, έκανε τη δουλειά για την οποία προσελήφθη.
Η στάση της δηλώνει αμηχανία και λαϊκίστικη υπεκφυγή. Ωστόσο αντίστοιχη συμπεριφορά διακρίνει και όλους τους άλλους, κυβερνητικούς βουλευτές και στελέχη της αντιπολίτευσης. Βγήκαν στα κανάλια άνθρωποι που δήλωναν ότι ακόμα και αν μία επιχείρηση έχει ενταχθεί στο Υπερταμείο, η κυβέρνηση διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και την ευχέρεια να ανακαλέσει χειρισμούς. Και έθεσαν την εξυπηρέτηση των ηλικιωμένων συμπολιτών ως βασική παράμετρο επιχειρηματικής αναδιάταξης μίας προβληματικής επιχείρησης. Ενας βουλευτής δε, επικαλέστηκε και τον περίπατο των ηλικιωμένων που είχαν το κατάστημα των ΕΛΤΑ ως τόπο κοινωνικής συνεύρεσης. Αλλοι μίλησαν για την ύπαιθρο που ερημώνει, τα σχολεία που κλείνουν και τα τραπεζικά υποκαταστήματα που απορροφώνται από τις ηλεκτρονικές εφαρμογές. Αυτές οι υποδομές δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το δημογραφικό και την ερήμωση της περιφέρειας. Ομως βοηθούν στο να σχηματιστεί μία δραματική εικόνα που φέρνει δάκρυα.
Οταν, λοιπόν, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από την κυβέρνηση ως την αντιπολίτευση, αντιμετωπίζει το θέμα με όρους που δεν ανταποκρίνονται στη λογική και στην πραγματικότητα, τότε είναι να σε πιάνει απελπισία. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι κάτι που δεν τολμούσες να αρθρώσεις. Ηταν, τελικά, σοφοί οι δανειστές που μας επέβαλλαν το Υπερταμείο. Αλλιώς σήμερα θα κάναμε προσλήψεις στα ΕΛΤΑ, ζητώντας ως τυπικό προσόν τη συμπλήρωση δελτίων ΚΙΝΟ, για να παρέχεται και η αντίστοιχη βοήθεια στους ηλικιωμένους συμπολίτες μας.
Μόνιμος κάτοικος εξωτερικού
Το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο στράτευμα προβλέπει το εξής: «Ως μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού θεωρούνται όσοι κατοικούν ήδη στο εξωτερικό από την 1η Ιανουαρίου του έτους που άρχισαν να διανύουν το 16ο έτος της ηλικίας τους, μέχρι την 31η Δεκεμβρίου του έτους που συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους». Δηλαδή αν θέλεις να φύγεις εκτός Ελλάδας για σπουδές και να μείνεις εκεί, δεν πρόκειται να θεωρηθείς μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Και θα μπορείς να εξαγοράσεις τη θητεία σου όταν φτάσεις 40 ετών. Συνεπώς πήγαινε πρώτα φαντάρος και φύγε μετά. Αυτό χρειάζεται επανεξέταση. Διότι αν διαβάσετε τα φόρουμ των Ελλήνων του εξωτερικού, όλοι τους ψάχνουν πώς θα πάρουν διαβατήριο της χώρας στην οποία βρίσκονται. Και, τέλος πάντων, αν ισχύσει, ας μην γκρινιάζουμε για τους νέους που φεύγουν και δεν επιστρέφουν στην όμορφη πατρίδα.
Ολα είναι Ελλάδα
Ο κόσμος είναι ένα τεράστιο καρουζέλ που περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα. Οτιδήποτε και αν συμβαίνει σχετίζεται με μας. Και αν δεν διατηρεί άμεση σχέση, τότε μας στέλνει κάποιο μήνυμα. Για αυτό και τα γεγονότα ερμηνεύονται πάντα με την αντανάκλασή τους στην πατρίδα μας. Να, τώρα ο Μαμντάνι εξελέγη δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Ορθώς βγήκε ο Τσίπρας να μας αναλύσει το αποτέλεσμα. Αλλωστε ο Μαμντάνι νίκησε λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο του Αλέξη. Είστε αφελείς αν νομίζετε ότι πρόκειται περί σύμπτωσης. Αλλά αυτό το συνηθίζει η εγχώρια Αριστερά. Από τη μία ο διεθνιστικός της προσανατολισμός εκλαμβάνει ως μήνυμα την εξέγερση σε μια φαβέλα στην Κολομβία. Και από την άλλη, καθώς συνομιλεί με το ανέφικτο και το ουτοπικό, χρειάζεται γεγονότα που να συνδέουν τη σκέψη της με τον πραγματικό κόσμο. Εν προκειμένω λησμονεί και κάτι πολύ σημαντικό. Στη Νέα Υόρκη ψήφισαν έναν χαμογελαστό αντισυστημικό. Στην Ελλάδα θα ψηφίζαμε μόνο κάποιον πολύ θυμωμένο.
Η star της ημέρας
«Είμαι έναν θάνατο μακριά από τη βουλευτική έδρα». Η Βάσια Αναστασίου, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, έχει λαμπρό χιούμορ – όσο πιο μαύρο είναι, τόσο πιο όμορφο. Εξαιρετικό πρώτο δείγμα. Αν συνεχίσει έτσι, ας είναι βέβαιη ότι θα βρει πολλούς στο πλευρό της με πρώτο εμένα.
