Το σημερινό σημείωμα διεκδικεί θέση μικρής ανταπόκρισης. Η παράξενη πομπή με την ορχήστρα, τις μαυροφορεμένες γυναίκες με τα μικρά κάδρα ανά χείρας και μία Μήδεια (;) αλυσοδεμένη να προηγείται, κινείται αργά στην όχθη του Τίβερη. Είναι Σάββατο μεσημέρι στη Ρώμη, 1 Νοεμβρίου. Λιακάδα. Οι τουρίστες δεν καταλαβαίνουν. H τελετουργική παράσταση – από τον Lanfranco Aceti, σε επιμέλεια των Giorgio de Finis και Alessandro Melis και σε συνεργασία με την ομάδα Tevereterno (χαίρε Giuseppe Teano!) – λέγεται «Un Coccodrillo per Pasolini». Το παράξενο event εντάσσεται σε μία σειρά εκδηλώσεων που κορυφώθηκαν την Κυριακή στις 2 Νοεμβρίου και είχαν ως αφορμή τα πενήντα χρόνια από την άγρια δολοφονία του μεγαλύτερου μεταπολεμικού ευρωπαίου διανοούμενου: του ποιητή, σκηνοθέτη και συγγραφέα Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Νωρίτερα στο γήπεδο Stadio dei Marmi έγινε τουρνουά με αθλητές, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους – στη μνήμη του. Ο Παζολίνι ήταν φανατικός της μπάλας – οπαδός της Μπολόνια. Θεωρούσε το ποδόσφαιρο λαϊκή τελετουργία. Ανάμεσά τους ο πιο στενός συνεργάτης και άνθρωπος του Παζολίνι, ο Νινέτο Ντάβολι. Ο τελευταίος φίλος του που τον είδε ζωντανό πριν δολοφονηθεί στην Οστια μυστηριωδώς. Και όπως όλα δείχνουν όχι με μόνον ένοχο τον φτωχοδιάβολο Πίνο Πελόζι. Ο λαμπρός διανοούμενος παραμένει ένα αίνιγμα και για την Ιταλία και για την Ευρώπη. Οι πολλές αντιφάσεις του αλλά και μια στέρεη μετωπική γραμμή με τον καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό, τον φασισμό, τον πρόκριναν στον πιο ριζοσπάστη και της γενιάς του και συνολικά. Με αιχμές και χωρίς δημόσιες σχέσεις και καλά λόγια από δω και από εκεί όπως συνηθίζουν οι καλλιτέχνες, διατήρησε το προφίλ ενός ενοχλητικού δημιουργού. Πολλοί που κατά καιρούς υποκριτικά ρωτούν «μα πού είναι οι διανοούμενοι;», δεν θα θέλανε με τίποτε να πέσουν πάνω του.
Ο Παζολίνι έβλεπε την Πολιτική αδιαίρετα με την Τέχνη. Μάλλον την Τέχνη ως υποσύνολο της Πολιτικής. Οι ταινίες του έχουν υπόστρωμα πολιτικό και κοινωνικό είτε πραγματεύονται το υποπρολεταριάτο της Ρώμης είτε τον κίνδυνο και τον μεταβολισμό των σύγχρονων κοινωνιών σε κοινωνίες ατομικοτήτων και καταναλωτών. Επεσε σε όλα μέσα. Το επιπρόσθετο ερώτημα είναι τι θα έκανε σήμερα αν δεν είχε το τραγικό τέλος, στο Υδατοδρόμιο της Οστια, το 1975. Σήμερα που στην Ιταλία η Τζόρτζια Μελόνι είναι κραταιά και στην Ευρώπη η Αριστερά έχει συνθλιβεί στη στρατηγική αμηχανία και στα παλιά εργαλεία ανάλυσης του κόσμου. Θα χωρούσε ο ίδιος στο νέο πικρό τοπίο; Μα εδώ δεν χωρούσε στην εποχή του θα λέγαμε. Εδώ δεν ησύχαζε καν στο ρεύμα που τον ενέγραφαν αμήχανα και έφτιαξε έναν συγκερασμό αριστερής σκέψης, καθολικισμού και ματιάς στην αρχαία ελληνική τραγωδία και στην οντολογία της θρησκείας. Τα ερωτήματα που έθεσε μένουν αναπάντητα. Σαν τον θάνατό του.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Με το βλέμμα στο συνέδριο
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα είναι μια καλή επανεκκίνηση ή θα οδηγήσει σε ένα επιπρόσθετο σπιράλ εσωστρέφειας; Να το ερώτημα που δεν πάει μόνο προς τον Νίκο Ανδρουλάκη αλλά στο σύνολο όσων θέλουν το ΠΑΣΟΚ αυτόνομο, μαζικό και εντός των αναγκών της λαϊκής πλειοψηφίας. Αυτό δεν εξαρτάται εξάλλου μόνο από την ηγεσία. Αλλά από τη διάταξη της μάχης, από το πόσο το κάθε στέλεχος θα μπει στον αγώνα αυτό. Η εσωστρέφεια είναι δημοφιλές άθλημα στα κόμματα. Το πρωτόγνωρο με το ΠΑΣΟΚ είναι πως κυριαρχεί ενώ το σχέδιο του κόμματος δεν έχει δοκιμαστεί στο εύρος του.
#Hashtag: Αβατα
Τελικά αυτά τα άβατα έχουν για την κυβέρνηση και τις Αρχές, διασταλτική υπόσταση. Για παράδειγμα βλέπουμε την αυστηρότητα και συχνά τη βία των ΜΑΤ κατά φοιτητών ή απεργών ή ακόμη και θαμώνων σε καφέ των νεο-Εξαρχείων με τις λαμαρίνες και τα εστιατόρια (σιγά το άβατο δηλαδή). Από την άλλη βλέπουμε μακελειά με βεντέτες στην Κρήτη και σκοτωμούς στην Αράχωβα ως στιγμιότυπα της Greek Mafia και ανενόχλητα. Η κυβέρνηση βγήκε τάζοντας και την «ασφάλεια». Εν πολλοίς γι’ αυτό την προτίμησαν και οι κεντρώοι που δεν θέλουν φασαρίες (άλλο αν κάνουν οι ίδιοι συχνά διπλές ζωές). Και το στοίχημα αυτό δεν φαίνεται να κερδίζεται.
