Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει νέο είδωλο. Είναι ο Ζοράν Μαμντάνι. Σύμβουλοι στρατηγικής του γερμανικού Die Linke και της Ανυπότακτης Γαλλίας διασχίζουν τον Ατλαντικό με προορισμό τη Νέα Υόρκη προκειμένου να δουν από κοντά το χρυσό δισκοπότηρο που βρήκε η καμπάνια του. Οι γερμανοί αντικαπιταλιστές, που έστειλαν τέσσερις εκπροσώπους τους στο Μεγάλο Μήλο, εκτιμούν ότι στην ατζέντα του – στην έμφαση που έδωσε στο κόστος ζωής και στην «επένδυση» σε εθελοντικές δράσεις πόρτα – πόρτα, δηλαδή – βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας του. Προσφέρει ένα συνεκτικό όραμα για τη ζωή των πολιτών, λένε. Οι Γάλλοι, που βλέπουν την προεκλογική του εκστρατεία ως πιλότο για τις μελλοντικές δικές τους, εντυπωσιάστηκαν με τα σύντομά του βίντεο στα σόσιαλ μίντια. Το ίδιο και Βρετανοί γιατί – όπως υποστηρίζουν – ξεδιπλώνουν όλο του το χάρισμα και δεν είναι βαρετά. Μια ομάδα αγνώστων στους κύκλους των επαγγελματιών πολιτικών μιλένιαλς (σαν τον νεοϋορκέζο υποψήφιο δήμαρχο των Δημοκρατικών) δείχνουν στους ευρωπαίους ριζοσπάστες αριστερούς πώς θα μπορούσαν να προσεγγίσουν μεγαλύτερα εκλογικά ακροατήρια: προτείνοντας λύσεις για τους ανθρώπους που ανησυχούν για το τέλος του μήνα, όχι μιλώντας για το τέλος του κόσμου. Αυτοί που κοιτούν τη μεγάλη εικόνα, βέβαια, παρατηρούν και κάτι άλλο.
Εφαρμογή
Στην κινητικότητα του κόμματος Μελανσόν, στα νούμερα των γερμανών αριστερών, που επιθυμούν να κόψουν ψήφους από SPD και Πράσινους, αλλά και στον οικο-λαϊκισμό των Πρασίνων του Ηνωμένου Βασιλείου που απειλούν τα ποσοστά των Εργατικών, διακρίνουν μια πιθανότητα να πλησιάζει η ώρα των ριζοσπαστών της αριστερής πλευράς. Οσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο συνυπολογίζουν και τη γενικότερη υποχώρηση της απήχησης των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων (αφού και το απέναντι άκρο του πολιτικού φάσματος ανεβαίνει). Η τάση δεν φαίνεται να έχει περάσει τα ελληνικά σύνορα, πάντως. Εδώ τέτοια κόμματα καταγράφουν απώλειες πλέον στα γκάλοπ κι ορισμένοι αντισυστημικοί εμφανίζονται να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη «μάνα των Τεμπών» – η οποία, όμως, δεν φείδεται κριτικής στο «σάπιο πολιτικό σύστημα», υπονοώντας ότι εκεί ανήκουν και δεξιοί κι αριστεροί. Η εμπειρία της πρώτης φοράς Αριστεράς εξηγεί για ποιους λόγους οι έλληνες ψηφοφόροι δεν τα μετράνε πια ως εναλλακτική. Το εγχειρίδιο του Μαμντάνι, από την άλλη, αποσαφηνίζει γιατί η καταγγελία δεν αρκεί. Ξεκαθαρίζει πως χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Οι ιδεολογίες δεν κρίνονται στη θεωρία, άλλωστε. Αξιολογούνται από την εφαρμογή τους στη στεγαστική κρίση, την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών ή τα έργα υποδομών.
