Το είχαμε καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να μετακομίσει ολόκληρος στου Τσίπρα. Φάνηκε αμέσως από τις χλιαρές αντιδράσεις στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τη Βουλή και το κόμμα. Από το μείγμα ανακούφισης και μοιρολατρίας στον τόνο των περισσότερων δηλώσεων. Ακόμη και αυτός ο Παύλος Πολάκης, που είναι εναντίον της κίνησης Τσίπρα, ήταν ασυνήθιστα ήπιος στον τόνο των αντιρρήσεών του. Μετά όμως και από την τελευταία συνεδρίαση του ανώτατου πολιτικού οργάνου τους, δεν μένει πια η παραμικρή αμφιβολία ότι κρατιούνται με το ζόρι για να μη χυμήξουν. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα στις συνεντεύξεις του το λέει ευθέως ο άνθρωπος: «Δεν είναι διασπαστική η κίνηση του Αλέξη […] Οι δρόμοι μας μπορούν και οφείλουν να συγκλίνουν». Με άλλα λόγια, δείξτε αυτοσυγκράτηση και πάμε με τάξη, παιδιά. Είμαστε πολλοί και, αν κάνουμε γιούργια και πέσει κανένας πανικός, μπορεί κάποιοι να ποδοπατηθούν και να έχουμε θύματα.
Είναι θέμα σοβαρότητας, στο κάτω κάτω, καθώς επίσης στοιχειώδης ένδειξη σεβασμού προς τον κ. Φάμελλο, ο οποίος μπορεί να είναι ο τελευταίος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. (Εκτός αν η Ρένα, ο Παύλος και ο κύριος 13-0, τους οποίους ο Αλέξης δεν θέλει, μείνουν πίσω και συνεχίσουν την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, με ακόμη περισσότερες διασπάσεις…) Αλλωστε, στην τελευταία συνέντευξή του – τελευταία, με την έννοια της πιο πρόσφατης – ο κ. Φάμελλος ουσιαστικά κάνει τον απολογισμό της θητείας του στην ηγεσία και ως κύριο επίτευγμά του αναφέρει την ανάκτηση της χαμένης σοβαρότητας του κόμματος. (Φυσικά, δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητη η ειρωνεία ότι ο δρόμος για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη «σοβαρότητα» περνούσε μέσα από ένα μπουζουξίδικο, αλλά αυτά είναι πια περασμένα…) Το φρόνιμο είναι, λοιπόν, να μην τινάξουν στον αέρα την ανακτηθείσα «σοβαρότητα» με μια γιούργια ατάκτων. Ας διαχειριστούν το τέλος με αξιοπρέπεια.
Υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση όμως της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του εγχειρήματος Τσίπρα. Μπορεί να μην είναι αποδοχή και καλωσόρισμα· μπορεί να είναι παγίδα για την εξουδετέρωσή του. Μπορεί, θέλω να πω, να εφαρμόζουν δολίως και υπούλως την τακτική του εισοδισμού, ώστε να πνίξουν το καινούργιο μέσα στο παλιό! Διότι, σκεφτείτε το, αν όλες οι γνωστές φάτσες κουβαληθούν στο νέο μαγαζί και μεταφέρουν την ατμόσφαιρα που δημιουργούν μεταξύ τους, πού θα έχει πάει το στοιχείο της ανανέωσης; Το ταγάρι θα σκεπάσει το «briefcase» Στην περίπτωση αυτή, θα μιλάμε για αναπαλαίωση. Από την άλλη πλευρά, ούτε εύκολο είναι ούτε όσο απλό φαίνεται σε εμάς τους τρίτους να τους κλείσει την πόρτα ο Τσίπρας. Πρώτα απ’ όλα, επειδή, με τη γενική ανυποληψία της πολιτικής, δεν βρίσκεις στην κοινωνία αξιόλογους ανθρώπους, πρόθυμους να ανακατευτούν με την πολιτική. Δεν μπορείς λοιπόν να αγνοήσεις το παλιό προσωπικό για καθαρά πρακτικούς λόγους. Επειτα, πολλοί από αυτούς κουβαλάνε ψήφους, τις οποίες δεν γίνεται να περιφρονήσει ο Αλέξης και ειδικά εφόσον προσδοκά ένα ποσοστό αντάξιό του. Τέλος, αυτοί είναι άνθρωποι οι οποίοι ούτως ή άλλως δουλειά δεν έχουν και δύσκολα βρίσκουν εκτός πολιτικής. (Περιλαμβάνονται στην κατηγορία και όσοι εξ αυτών είναι υπάλληλοι του Δημοσίου). Επομένως, στην πολιτική θα μείνουν και αύριο θα τους έχει απέναντί του. Τον συμφέρει;
Το δίλημμα, εν ολίγοις, για τον Τσίπρα είναι ότι, από τη μία, τον συμφέρει να καταπιεί μονοκόμματο τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι έτσι δείχνει την υπεροχή του, την κορυφαία θέση που κατέχει στην πυραμίδα των θηρευτών· από την άλλη όμως, τον δηλητηριάζει. Προσωπικά, δεν αμφιβάλλω ότι ο Αλέξης θα απαντήσει στο δίλημμα με τον τρόπο που είχε πάντα: θα αποφύγει να απαντήσει, μέσω ενός άνευρου και αντιφατικού συμψηφισμού, που απλώς θα θολώνει την κατάσταση χωρίς να εκτονώνει την αντίθεση. Οπως τότε που κυβερνούσε…
ΙΣΩΣ
Για τον Παύλο Γερουλάνο «ίσως ήταν λάθος ότι έμεινε άδεια η καρέκλα (σ.σ.: του Νίκου Ανδρουλάκη) στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου». Δεν είναι απολύτως βέβαιος, γι’ αυτό εισάγει τη σκέψη του με το «ίσως». Νομίζω ότι αδίκως το συζητούν στο ΠΑΣΟΚ. Προφανώς ήταν λάθος. Κατ’ αρχάς, του νεκρού, οποίος δεν φρόντισε να ενημερώσει εγκαίρως το ΠΑΣΟΚ για τα σχέδιά του. Εν μέρει και της οικογενείας του, που όφειλε να συνεννοηθεί με το γραφείο του προέδρου. Βέβαια, δεν νομίζω να έβρισκαν άκρη, γιατί το γραφείο δεν είχε διευθυντή. Διόρισαν μόλις την προηγουμένη της κηδείας, για να τον απολύσουν ανήμερα…
