Το πλακάτ που κρατούσε μια διαδηλώτρια στις πρόσφατες πορείες κατά του Τραμπ στις ΗΠΑ, έγραφε: «Αν η Κάμαλα ήταν πρόεδρος, θα ήμασταν όλοι για brunch τώρα». Αυτό είναι όμως το πρόβλημα με τους performative φιλελεύθερους σήμερα και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και αλλού: έχουν την ψευδαίσθηση ότι η υποχρέωση να συμπεριφέρεσαι ως πολίτης – να διαδηλώνεις για παράδειγμα – τελειώνει με τις νίκες της δικής τους «σωστής πλευράς».
Οπως λοιπόν πολλοί αμερικανοί performative liberals θεωρούν αυτονόητο ότι, αν η Κάμαλα Χάρις ήταν πρόεδρος, δεν θα υπήρχε λόγος να διαδηλώνουν, αλλά θα μπορούσαν απλώς να απολαύσουν το brunch τους, έτσι και στην Ελλάδα, οι εγχώριοι performative φιλελεύθεροι, πολλοί από τους οποίους συγκρότησαν το λεγόμενο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, το διατήρησαν ακόμη κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε στο 15%, και αργότερα στο 10%, στο 5% ή και στο 3% της πρόθεσης ψήφου, κάνοντας στην ουσία αντιπολίτευση στην τεθνεούσα πρώην αξιωματική αντιπολίτευση. Την ίδια στιγμή, παραβλέπουν τις θεσμικές εκτροπές και τα σκάνδαλα της σημερινής κυβέρνησης. Πρόκειται φυσικά για τα ίδια άτομα που βγήκαν στους δρόμους για το Μένουμε Ευρώπη, επαγρύπνησαν για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τώρα όμως λοιδορούν όσους θεωρούν ότι η δημοκρατία απαιτεί διαρκή εγρήγορση. Ειρωνεύονται ως ευαίσθητους, αριστερούς και δικαιωματιστές όσους και όσες διαδηλώνουν. Αρκεί για πολλούς από αυτούς ότι δεν «γίναμε Βενεζουέλα» και είναι έτοιμοι να δεχτούν ό,τι στραβό συμβεί. Αρκεί μια performative φιλελεύθερη κυβέρνηση για να είναι ευχαριστημένοι. Κι ας υποχωρεί το κράτος δικαίου κι ας στοχοποιείται η κοινωνία των πολιτών κι ας συγκαλύπτονται πολιτικές ευθύνες.
Το φιλελεύθερο περφόρμανς έχει πείσει τον εαυτό του ότι πολιτική δράση σημαίνει – και αρκεί – να κάνεις outsource σε έναν πολιτικό φορέα, ένα κόμμα την αδρά διατυπωμένη βούλησή του και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια να αδρανεί. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του brunch που έλεγε το πλακάτ στις ΗΠΑ. Νιώθουν πως η πολιτική είναι σαν να πηγαίνεις σε μια μεγάλη αλυσίδα καφέ. Σε σερβίρουν και μετά πατάς το κόκκινο ή το πράσινο κουμπί με το λυπημένο ή το χαμογελαστό φατσάκι, λίγο πριν βγεις από το κατάστημα, δηλώνοντας το πόσο ικανοποιημένος είσαι με το σέρβις. Ετσι και με την ψήφο τους. Η έγκριση όμως των πεπραγμένων ανά τετραετία δεν αρκεί. Η πολιτική δεν είναι brunch. Είναι διαρκής συμμετοχή, τριβή κι επαγρύπνηση.
