Η συνεχιζόμενη αδυναμία της αντιπολίτευσης να εισπράξει την κυβερνητική φθορά και την κοινωνική δυσαρέσκεια δημιουργούν το πολιτικό κενό που αφουγκράζονται και ίσως τελικά επιχειρήσουν να καλύψουν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αντώνης Σαμαράς. Οι δημοσκοπικές καταγραφές για τις οποίες θα πρέπει για μία ακόμη φορά να τονίσουμε ότι δεν συνιστούν πρόθεση ψήφου αλλά δυνητικά ενδεχόμενα αποτυπώνουν ποσοστά με διφορούμενες ερμηνείες αφού ειδικά για την περίπτωση του Τσίπρα η συνολική δεξαμενή του 20% που θα έβλεπε ως πολύ και αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο να ψηφίσει ένα νέο πολιτικό φορέα δημιουργεί προϋποθέσεις ισχυρής αντιπολιτευτικής έκφρασης, δεν περιγράφει όμως μία προοπτική με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής.
Συγκεκριμένα στην τελευταία δημοσκόπηση της GPO ως πολύ πιθανή ψήφος καταγράφεται για τον Tσίπρα το 9,1%, ένα ποσοστό που μπορεί να θεωρηθεί ως σημείο εκκίνησης και συγκροτεί τον πυρήνα της υπό ίδρυσης προσπάθειας του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ με την ενδεχόμενη ψήφο να επεκτείνεται ως αρκετά πιθανή σε ποσοστό 11,1% δημιουργώντας μία αθροιστική δεξαμενή του 20,2% από την οποία ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να προσδοκά εκλογικά οφέλη. Καταγράφεται μια ιδιαίτερα σημαντική διείσδυση στα εκλογικά κοινά ηλικίας έως 39 ετών όπου η περίμετρός της μπορεί να αγγίξει ως και το 1/3 του συγκεκριμένου ακροατηρίου, ενώ η δυναμική περιορίζεται αρκετά στις ηλικίας άνω των 40. Σημαντικό στοιχείο της εκλογικής επιρροής αποτελούν οι κομματικές δεξαμενές με το 65% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ευρωεκλογών να δηλώνουν πρόθυμοι να στηρίξουν το νέο εγχείρημα, ενώ σε αντίστοιχα ποσοστά καταγράφεται και η διείσδυση στους ψηφοφόρους της Νέας Αριστεράς. Από κει και πέρα θετικά θα εξέταζαν το ενδεχόμενο το 24,1% των ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας, το 19,1% του ΚΚΕ – όπου όμως μόνο το 2,7% καταγράφεται ως πολύ πιθανό και το 13% αυτών του ΠΑΣΟΚ με το αντίστοιχο πολύ πιθανό ποσοστό να ανιχνεύεται στο 6,2%. Θετικό στοιχείο αποτελεί επίσης το γεγονός ότι το 23,9% του συνόλου πιστεύει ότι η ίδρυση ενός κόμματος Τσίπρα μπορεί να καλύψει το αντιπολιτευτικό κενό, ενώ υπέρ του λειτουργεί και η πλειοψηφική άποψη των ψηφοφόρων τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Αριστεράς για συνένωση και συμπόρευση των κομμάτων τους με τον νέο φορέα.
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν φαίνεται να βιάζεται για το επόμενο βήμα αφού οι δημοσκοπικές καταγραφές δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τον ίδιο, το οποίο δεν θα ήθελε προφανώς να διαταράξει προχωρώντας σε μία ιδρυτική διακήρυξη που θα τοποθετούσε αυτομάτως το κόμμα του στους πίνακες της πρόθεσης ψήφου με κίνδυνο ο συγκεκριμένος δημοσκοπικός δείκτης να αποτυπωθεί χαμηλότερα από την πιο διεσταλμένη και διευρυμένη δυνητική καταγραφή. Με αυτό το σκεπτικό οι επόμενες κινήσεις αναμένεται να ξεδιπλωθούν ως βήματα μιας προσεκτικά σκηνοθετημένης πολιτικής χορογραφίας που θα αναδεικνύει το έλλειμμα αντιπροσώπευσης μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος παράλληλα με την αδυναμία των αντιπολιτευτικών προτάσεων να αποτελέσουν τη στιβαρή εναλλακτική πρόταση καταλήγοντας στον Τσίπρα, ο οποίος θα εμφανιστεί ως η μοναδική ρεαλιστική λύση του αδιεξόδου.
Ο Αντώνης Παπαργύρης είναι διευθυντής ερευνών της GPO
