Τις παραπολιτικές στήλες απασχολούν ήδη οι δημοσκοπήσεις που θα καταγράψουν τις πρώτες αυθόρμητες αποτιμήσεις των μέτρων που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ. Η ουσία του πράγματος είναι λίγο πιο ζόρικη, όμως, από το αν θα τσιμπήσει ο Μητσοτάκης 1-2 μονάδες στα γκάλοπ. Ακόμη κι αν οι πρώτες αντιδράσεις μας λένε ότι κάθε μέτρο ελάφρυνσης είναι εξ ορισμού καλό, στην πράξη οι πολίτες δεν είναι ανόητοι και κανείς δεν τρώει με πινακάκια και ανακοινώσεις. Θα καταλάβουν εύκολα αν τα χρήματα που μπαίνουν στη μία τσέπη βγαίνουν αμέσως από την άλλη, όσο ο πληθωρισμός τρώει τις όποιες αυξήσεις, όσο τα φορολογικά κλιμάκια δεν προσαρμόζονται ανάλογα, όσο το κόστος ζωής αυξάνεται, προς όφελος των δημόσιων ταμείων που έχουν ως σταθερότερη πηγή εσόδων τους έμμεσους φόροι που η κυβέρνηση αρνείται να μειώσει. Θα πει κανείς, «κακό είναι να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία;». Οχι βέβαια. Ή μήπως είναι κακό να βοηθάμε τους εργοδότες και την ανάπτυξη; Οχι δα. Όλα αυτά θα ήταν (ίσως) μια χαρά αν η κυβέρνηση δεν διένυε ήδη το έβδομο έτος στην εξουσία, οπότε ο κόσμος έχει αρχίσει να κουράζεται και να δυσπιστεί με την υπόσχεση ότι κάποτε θα δει και στην τσέπη του τις μεγάλες οικονομικές επιτυχίες και την ανάπτυξη που πανηγυρίζουν, όπως απογοητεύεται κι από την ανταποδοτικότητα, από τις δημόσιες παροχές που πληρώνουν οι φόροι του.
Και σαν να μη φτάνει αυτό, στους πολίτες φτάνουν σχεδόν καθημερινά πια εικόνες, ατάκες, ειδήσεις που μοσχοβολάνε αγνή αμόλυντη αλαζονεία, έλλειμμα ενσυναίσθησης, σκάνδαλα, αναξιοκρατία. Δεν είναι νορμάλ να ακούνε οι πολίτες στην τηλεόραση τον υπουργό να τους μαλώνει επειδή «είναι γκρινιάρηδες» ή «εγκάθετοι» ή «μίζεροι» επειδή δεν ενθουσιάζονται με τις συνθήκες στο ΕΣΥ. Δεν είναι νορμάλ να απαιτείται από τους πολίτες να τους καλύπτει η παραδοχή «κλέβουμε κι εμείς, έκλεβαν κι οι άλλοι, άρα είναι διαχρονική η κλεψιά».
Δεν είναι νορμάλ να ακούνε έναν προνομιούχο Πρωθυπουργό (ουδείς ψόγος επ’ αυτού) να τους λέει να συγκατοικήσουν ή ότι «επιλέγουν να δουλέψουν δύο δουλειές», λες και το κάνουν από εργασιομανία ή κέφι. Στην πολιτική, ξέρετε, η στήριξη του ελεύθερου πολίτη δίνεται προσωρινά, για όσο δεν ενοχλείται. Δεν αγοράζονται με τις παροχές ούτε η ψήφος, ούτε η εμπιστοσύνη. Δανεικά είναι.
