Σοπρανάκης

Πάμε καμιά εικοσαριά χρόνια πίσω. Είσαι σεναριογράφος των Sopranos, της σειράς που αφηγείται την ιστορία μιας μαφιόζικης φαμίλιας στο Νιου Τζέρσεϊ. Και γράφεις ένα διάλογο ανάμεσα στον αρχηγό της φαμίλιας και έναν καθολικό ιερέα. Ο ιερέας επιθυμεί διακαώς να γίνει επίσκοπος. Και προσφέρει στον μαφιόζο ένα κομμάτι από λείψανο αγίου. Διαθέτει, άλλωστε, καλή πηγή με μεγάλο απόθεμα λειψάνων. Ο μαφιόζος του ζητάει και ένα κομμάτι από Τίμιο Ξύλο, δηλαδή από τον σταυρό πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Ιησούς. Ο ιερέας αρνείται καθώς διαθέτει μόλις μία ακίδα. Γράφεις, λοιπόν, αυτή τη σκηνή. Τη διαβάζει ο παραγωγός και λύνεται στα γέλια. Ομως τσαλακώνει το χαρτί και το πετάει με χάρη στο καλάθι των αχρήστων. Πλάκα έχει, αλλά είναι τόσο τραβηγμένο, τόσο γελοίο, που δεν μπορεί να σταθεί σε σενάριο. Ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι η ζωή προσπερνάει την τέχνη. Και συχνά η πραγματικότητα κάνει τη φαντασία να δείχνει λειψή. Η σκηνή που δεν θα έπαιζε ούτε σε παρωδία μαφιόζικης ιστορίας, ζευγάρωσε με την αλήθεια στην Κρήτη. Ο διάλογος είναι, φυσικά, αληθινός και εκτυλίχθηκε ανάμεσα στον αρχηγό της χανιώτικης μαφίας και έναν αρχιμανδρίτη με περίεργο όνομα, δανεικό από παραμύθι. Η χώρα που γέννησε την κωμωδία, βρίσκει πάντα τρόπους να την εξελίσσει. Και μένεις να αναρωτιέσαι τι μπορεί να θέλει τα λείψανα ο αρχηγός. Είναι για προστασία ή προς πώληση; Υποθέτω για προστασία. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να τα έχουν καλά με εκεί πάνω, μήπως και ξεπλύνουν καμιά αμαρτία με αγιασμό. Αν ήθελε να τα πουλήσει είχε και άλλη λύση. Το μόνο εύκολο στην Κρήτη είναι να παραγγείλεις ένα δάχτυλο, ίσως και ολόκληρο πόδι. Το έχεις σε μία ώρα. Και τώρα κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την επόμενη σκηνή, η οποία πατάει δυνατά, με τα δύο πόδια, στην πραγματικότητα.

Ο αρχηγός της μαφίας τηλεφωνεί στον Πάνο Καμμένο. Και τον πετυχαίνει στην Αμερική και μάλιστα, κατά πώς λέει ο Καμμένος, δίπλα στην Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα. Παρακαλώ μείνετε για λίγο με κλειστά μάτια και φτιάξτε την εικόνα. Η οθόνη χωρίζεται στα δύο. Αριστερά είναι ο αρχηγός της οργάνωσης. Δεξιά ο Καμμένος, με την ντεκαπάζ και δίπλα του η Κίμπερλι, με στενό φόρεμα και έντονο μακιγιάζ να παρακολουθεί τη συνομιλία. Μα πείτε μου, στα αλήθεια, πού θα μπορούσες να δεις αυτή τη σκηνή; Ισως μόνο στις παλιές καλές δουλειές του Μελ Μπρουκς ή το επόμενο καλοκαίρι στο Δελφινάριο – ο Σεφερλής θα το απογείωνε. Και λέει ο μαφιόζος του Καμμένου ότι η αμερικανική βάση της Σούδας συμφωνεί να γίνει Μητροπολίτης ο αρχιμανδρίτης με το περίεργο όνομα. Αισθάνεσαι ότι πάνω από το κεφάλι σου σχηματίζεται ένα τεράστιο WTF? Τι δουλειά έχει η αμερικανική βάση με την εκλογή Μητροπολίτη; Υποψιάζονται περίεργες σχέσεις με τη Μόσχα που θα κάνουν τον δέσποτα να νοθεύει τις δεήσεις προς τον Κύριο; Εκτός και αν οι άνθρωποι φοβούνται με όλα όσα συμβαίνουν στα Χανιά. Μπορεί να βγει ο πεζοναύτης από τη βάση και να τον χτυπήσουν με κανένα χέρι αγίου. Και ύστερα από χρόνια να κοιτάζει υποτιμητικά τους συναδέλφους του που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν. «Ποια Καμπούλ, ρε γατάκια; Χανιά…».

Τα δελτία ειδήσεων πιάνουν το θέμα με λάθος τρόπο. Δεν πρόκειται για μαφιόζικη οργάνωση και κοινό έγκλημα. Είναι μία απολαυστική κωμωδία χαρακτήρων με σουρεαλιστικές πινελιές. Υπερπαραγωγή με εμβληματικούς πρωταγωνιστές και αξιοπρεπείς δεύτερους και τρίτους ρόλους. Μία σύγχρονη ρεαλιστική ηθογραφία που, μέσα από σαρκαστικό κυνισμό, περιγράφει πειστικά την εικόνα της κοινωνίας. Θα έχει ενδιαφέρον (και πολύ γέλιο) να μάθουμε αν κάποιοι από τους συλληφθέντες έχουν επιδοτηθεί από τον ΟΠΕΚΕΠΕ καθώς οι δύο υποθέσεις είναι σαν κομμάτια παζλ που περιμένουν να ενωθούν. Γιατί, πράγματι, έτσι και τα ενώσεις και μετά κοιτάξεις από ψηλά, βλέπεις τι είναι η πατρίδα μας. Και όπως θα έλεγε ο ποιητής, αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα σου μένει ένα δενδρύλλιο κάνναβης, ένα αγροτικό τζιπ χωρίς πινακίδες και το δάχτυλο του Αγίου Λαζάρου.