Αλέξη, είναι όντως τα καλύτερά σου χρόνια ή αυτή η φωτό το σφυρίζει στο κενό της; Σίγουρα τώρα που την κοιτάω προσεκτικά δεν ήσουν το πιο ασχημόπαπο από όλους που δεν άντεχε ούτε λεπτό τον εαυτό του στον καθρέφτη. Πόσο σε βασανίσαν αυτοί οι φόβοι; Δεν αφηνόσουν να πιστέψεις λιγάκι έστω, ότι κι η φάτσα σου καλή και όμορφη είναι κι αξίζεις το μερτικό σου στον έρωτα και τη χαρά ρε συ όπως όλοι. Κι οι ζωγραφιές σου τόσο αδύναμες δεν είναι (όχι όλες τουλάχιστον) αφού κι ο δάσκαλός σου ο Κρεμονίνι, ο ιταλός εθνάρχης όλων σας (των Ελλήνων) στην Μποζάρ, στο βεβαιώνει. Αλλά δύσπιστος, εκεί να μαστιγώνεσαι όσο μπορείς, να τρέχεις στο λαγούμι να κρυφτείς! Εχεις καταφέρει να ερμηνεύσεις σωστά το μισό τουλάχιστον ανεμολόγιο των ονείρων σου. Ζεις στην πόλη που πάντα λαχταρούσες (το Παρίσι) και ολοκληρώνεις τις αυτοψίες στις γειτονιές που έχεις ξεκοκαλίσει στις σελίδες των οδηγών και των βιβλίων. Απέχεις λίγα τελευταία μέτρα απ’ την ευτυχία σου με τον άλλον; Λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Αρκαδία σου στην τέχνη πάνω στα σχέδια που χρόνια καταστρώνεις στον νου σου; Ετσι μοιάζεις… Εχεις όμως τις σιδερένιες μπάλες της απόρριψης που σου έδεσε από μικρό η οικογένεια στους αστραγάλους και τους ανίκητους μηχανισμούς της ενοχής και τις φοβικές διαταραχές σου που μέσα σε παγίδευσαν δασκάλες και δόλιοι κατηχητές. Δεν έχεις ξεφύγει ρούπι, στις βαλίτσες σου τα κουβαλάς, αλλά μάλλον έχεις ανοίξει το αμπάρι του αλκοόλ κι έκανες τη βουτιά σου.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ