Αναζήτηση
Το δίπτυχο που άρχισε το προηγούμενο Σάββατο (ΤΑ ΝΕΑ, «Βιβλιοδρόμιο», 24/5/2025) και συνεχίζεται σήμερα, σκοπό είχε να συνοψίσει (ορισμένα τουλάχιστον) από τα παθητικά σημεία του κύκλου ο οποίος περιλαμβάνει έλληνες συγγραφείς, εκδότες και κριτικούς στα δέκα-δεκαπέντε τελευταία χρόνια. Εναν κύκλο που ενώ με την αυξανόμενη διαρκώς ποσοτική παραγωγικότητά του δίνει την εντύπωση ότι είναι υγιής και ακμαίος, δεν μπορεί να κρύψει τις ασθένειές του, ριζωμένες σε κακές τροπές της Μεταπολίτευσης, όπως και της πιο πρόσφατης οικονομικής και θεσμικής κρίσης. Οι τρεις συντελεστές του – συγγραφείς, εκδότες, κριτικοί – έχουν φτάσει στο σημείο να αυξάνουν μέσα σε ένα είδος «πανικού» υπερπροσφοράς, υπαρξιακής αγωνίας και αλόγιστου ανταγωνισμού, το παραγόμενο προϊόν, δηλαδή κείμενα και βιβλία, χωρίς το προϊόν όμως να έχει την ανάλογη υποδοχή. Χωρίς το ούτως ή άλλως καθηλωμένο αναγνωστικό κοινό, ιδίως ως προς την ημεδαπή λογοτεχνία, να διευρύνεται, τείνοντας μάλιστα εμφατικά όλο και περισσότερο προς την ξένη ποίηση και την πεζογραφία. Αμφιβάλλω αν αυτά τα «παράδοξα» της ελληνικής βιβλιαγοράς απασχολούν σοβαρά τους συντελεστές της. Διαπιστώνονται μεν αλλά η αντίδραση προς αυτά είναι πρόχειρη, νωθρή, με την πεποίθηση ότι θα λυθούν αυτορρυθμιζόμενα. Για παράδειγμα, οι εκδότες για να αντιμετωπίσουν τις αυξήσεις μειώνουν ως το ελάχιστο τις αμοιβές των μεταφραστών. Ενα μέρος τους στηρίζεται στην προαγορά ή στη συμμετοχή στο κόστος των ίδιων των συγγραφέων, αυξάνοντας έτσι τον φαύλο κύκλο, ενώ επαφίενται μέχρι κορεσμού στις γνωστές συντεχνιακές παρουσιάσεις, όπου συνήθως οι ύστερα από συνεχείς εκκλήσεις παρόντες καταβάλλουν τον οβολό τους, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι θα έρθει η στιγμή που ο παρουσιαζόμενος σήμερα θα είναι ο αυριανός τους «πελάτης».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
