Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε την ύπαρξη εθνικών κρατών, ιδεολογιών και ταυτοτήτων ως κάτι το αυτονόητο. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εθνικές σημαίες, σύνορα, επετείους. Τα εθνικά ιστορικά αφηγήματα, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, επιβιώνουν. Την ίδια στιγμή, ξέρουμε ότι το έθνος είναι μια πρόσφατη ιστορική και κοινωνική μορφή, αδιάσπαστα συνδεδεμένη με τη νεωτερικότητα, ότι δεν έχει πραγματική μακραίωνη ιστορική συνέχεια, παρά μόνο με το τίμημα της διαστρέβλωσης της ιστορικής πραγματικότητας, και ότι τα εθνικά σύνορα δεν αντιστοιχούν στα ιστορικά όρια της παρουσίας κάποιων εθνικών κοινοτήτων, αλλά αποτυπώνουν ιστορίες πολέμων και συγκρούσεων. Oμως, το ερώτημα δεν μπορεί να περιοριστεί στην ιστορικότητα του έθνους ή στο ότι αποτελεί μια ιστορική και κοινωνική κατασκευή. Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν κόσμο ενεργών εθνικών αιτημάτων και εθνικών μορφών καταπίεσης. Τα έθνη δεν είναι μόνο «αφηγήματα», είναι και στρατοί, δυνάμεις κατοχής και γενοκτονίες, ενώ παραμένουν στον πυρήνα ενός συστήματος διακρατικών σχέσεων που παράγουν συγκρούσεις και πολέμους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
