«Γνώρισα ανθρώπους ανάπηρους, νέους χωρίς ρυτίδες που είχαν ήδη κατακτήσει μια μεγάλη σοφία. Είχαν μια ζωή διαλυμένη με μια βάρβαρη μοίρα, ωστόσο παρέμεναν όρθιοι. Απλοί άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν αρκούμενοι σε ένα κλωναράκι άγριας λεβάντας κάτω από τη μύτη τους για να εκτιμήσουν μόνο και μόνο το άρωμα…». Ο ηλικιωμένος άντρας που βλέπουμε στην οθόνη, ντυμένος με μακριά λευκή βερμούδα, θαλασσί μπλουζάκι, πέδιλα και καπέλο τζόκεϊ φορεμένο ανάποδα, έχει μόλις συνομιλήσει με τα κύματα στο αγαπημένο του μέρος, τα Χανιά, μια παραλία που θεωρεί «safe place» του. Οι ποιητικές αλλά συγχρόνως τόσο ρεαλιστικές σκέψεις του ακούγονται off, η φωνή είναι η δική του. Ο άντρας αυτός λέγεται Ζουλιέν Γκριβέλ, είναι Ελβετός, μιλάει ελληνικά και επαγγελλόταν, κάποτε, οδοντίατρος. Δεν ήταν όμως ένας ακόμα οδοντίατρος. Ηταν ένας ήρωας. Γιατί από το 1972, όταν πήρε το δίπλωμά του, ο Ζουλιέν Γκριβέλ αποφάσισε να αφιερωθεί αφιλοκερδώς στη θεραπεία των δοντιών ανθρώπων που ζούσαν στην Ελλάδα και έπασχαν από τη Νόσο του Χάνσεν. Κοινώς, τη λέπρα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
