Ησουν ένας μπέμπης τριών ετών. Με το ζόρι έφτανες το ένα μέτρο στο ύψος. Ησουν ό,τι πιο αγνό υπάρχει γύρω μας μέσα σε όλη την ασχήμια που βλέπουμε και μεταβολίζουμε. Οταν σε μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο ήσουν σε κωματώδη κατάσταση. Το κορμάκι σου είχε μώλωπες, καψίματα, εκχυμώσεις. Σημαδεμένο. Κανείς δεν άκουγε το κλάμα σου στη γειτονιά. Κι αν το άκουγε κανείς δεν έκανε κάτι. Η βία που έζησες πέρασε απαρατήρητη. Είναι πιθανό οι γείτονες να άκουγαν το ξύλο και το κλάμα σου μετά, να έβλεπαν τα σημάδια. Ισως φοβήθηκαν. Ισως αδιαφόρησαν. Ισως πίστεψαν πως «δεν είναι δική τους δουλειά». Και εσύ υπέφερες. Οπως υποφέρουν τόσα παιδιά, ή τόσες γυναίκες, τόσα θύματα κακοποίησης. Γιατί για κανέναν δεν είναι «δουλειά του». Γιατί «πού να μπλέκεις τώρα». Γιατί ζούμε όλοι μαζί τότε; Γιατί ονομάζουμε τις συμβιώσεις μας «κοινωνίες»;
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
