Νομίζω πως κάνουν λάθος όλοι εκείνοι – δεν είναι άλλωστε και λίγοι – που αποκαλούν την Αθήνα «άσχημη πόλη». Δεν θα διαφωνούσα με την άποψη αυτή αν αναφερόμασταν μόνο στις συνοικίες και τις γειτονιές που αναπτύχθηκαν βιαστικά και άναρχα τις τελευταίες δεκαετίες, με ελλιπείς κανόνες και ανεπαρκή επίβλεψη από την πλευρά της πολιτείας, αλλά και με την αυθαιρεσία που χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία μας ως έθνους. Στην κυριολεξία, κλουβιά από τσιμέντο, απρόσωπα, με πλήρη απουσία πρασίνου. Ακόμη και οι πνεύμονες βλάστησης που συγκροτούν τα βουνά της Αττικής, ο Υμηττός, η Πεντέλη και η Πάρνηθα, έχουν συρρικνωθεί είτε από τις πυρκαγιές είτε από την κακή χρήση των λατομείων. Και όμως, οι γειτονιές αγαπήθηκαν και εξακολουθούν να αγαπιούνται, ενώ οι κακοτεχνίες θεωρήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους ως τετελεσμένες καταστάσεις. Ευτυχώς, η αγάπη και η ζεστασιά είναι τα συστατικά που φέρνουν τις αρχιτεκτονικές ασχήμιες και όλες τις άλλες ελλείψεις σε δεύτερη μοίρα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
