Τον περασμένο Μάιο, λίγο πριν από την απεργία των ηθοποιών και πολύ πριν από την εμφάνιση του Τραμπ στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης με την κατηγορία της απάτης, μιλήσαμε μέσω Zoom με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο κι εκείνος ξεκίνησε να σχολιάζει την πολιτική κατάσταση της χώρας του ως «τρελή και παράλογη. Χάσαμε τον έλεγχο. Βλέπω το φαινόμενο Τραμπ, το φαινόμενο των ανθρώπων που δεν του αντιστέκονται, ανθρώπων που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα… Προκαλούν μεγάλη ανησυχία στη χώρα και πολύ άγχος. Αισθάνομαι ότι από τότε που ήρθε στη σκηνή – ακόμα και αφού έγινε πρόεδρος – είναι σαν να κυβερνάει ένα νοικοκυριό ένας κακοποιητικός γονιός, μόνο που δεν είναι μόνο ένα νοικοκυριό αλλά ολόκληρη η χώρα. Το κάνει αυτό μόνο και μόνο για να εκνευρίσει τον κόσμο; Για να κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους; Ισως να το κάνει».

Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη ήταν η προβολή στο φεστιβάλ των Καννών της ταινίας «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» (Killers of the Flower Moon) που υπογράφει ο Μάρτιν Σκορσέζε. Αναφέρεται σε μια σκοτεινή περίοδο στην Οκλαχόμα της δεκαετίας του 1920, κατά τη διάρκεια της οποίας μέλη των αυτόχθονων Ινδιάνων Οσέιτζ δολοφονήθηκαν εξαιτίας των δικαιωμάτων τους σε κοίτασμα πετρελαίου και στην οποία ο Ντε Νίρο υποδύεται τον Γουίλιαμ Χέιλ, έναν φαινομενικά καλοκάγαθο ιδιοκτήτη ράντσου που στην πραγματικότητα είναι η ρίζα του κακού της περιόδου. Ο Ντε Νίρο σχολίασε ότι το είδος της ανηθικότητας του Χέιλ – η διεκδικητικότητα και η απληστία του, ο ρατσισμός του, η αδιαφορία του για οποιονδήποτε εκτός της δικής του γενιάς, όλα αυτά τυλιγμένα σε μια ευγενική άποψη – είναι εύκολο να εντοπιστεί στη σύγχρονη πολιτική, σε μια όχι και τόσο συγκαλυμμένη στροφή προς τον Τραμπ και μια ευρύτερη σπόντα προς τα μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ως «εξαρτήματα του χάους». Ο Τραμπ «κάνει ό,τι μπορεί για να είναι το αφεντικό» συνεχίζει. «Θέλει απλώς να είναι επικεφαλής. Δεν έχει κανένα ηθικό κέντρο».

Μωρό στα 80

Στο μεταξύ ο ογδοντάχρονος σταρ απέκτησε το έβδομο παιδί του – το πρώτο του με την τωρινή του σύντροφο, ηθοποιό Τίφανι Τσεν. «Ολα πάνε καλά» λέει ανασηκώνοντας τους ώμους και με μια γκριμάτσα στο πρόσωπό του που υπονοεί ότι δύσκολα τα βγάζει πέρα, εκείνος που στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει την ανατροφή των παιδιών «πάντα καλό και μυστηριώδες, αν και δεν ξέρεις τι διάολο θα συμβεί». Αυτό ισχύει ακόμα; «Φυσικά και ισχύει. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Σε εκπλήσσουν. Δεν γίνεται ευκολότερο. Είναι αυτό που είναι. Είναι εντάξει. Θέλω να πω, δεν κάνω εγώ τη βαριά δουλειά. Είμαι εκεί, υποστηρίζω τη φίλη μου. Αλλά εκείνη κάνει τη δουλειά. Και έχουμε βοήθεια, και αυτό είναι πολύ σημαντικό».

«Να μείνω ζωντανός»

Σύντομα η συζήτηση φέρνει μια άλλη, πιο απλή φιλοδοξία: «να μείνω ζωντανός. Στην ηλικία μου, το σκέφτομαι. Σκέφτεσαι περισσότερο τον χρόνο. Κάθε καλοκαίρι, κάθε νέα σεζόν λες “λοιπόν, θα χρησιμοποιήσω αυτούς τους λίγους μήνες του καλοκαιριού για να είμαι με τα παιδιά μου, την οικογένειά μου. Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι το επόμενο, δεν ξέρω τι θα συμβεί”. Ετσι, κάθε πράγμα γίνεται πιο σημαντικό. Ο,τι κάνω από άποψη χρόνου είναι σημαντικό. Ο,τι κι αν σκέφτομαι να κάνω σε δύο χρόνια, καλύτερα να το σκεφτώ να το κάνω τώρα».

Του αρέσει που μεγαλώνει; «Δεν με πειράζει» λέει. «Δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτό. Τι να έκανα; Ας ενδώσω λοιπόν και ας το αποδεχτώ».