Τον έλεγαν Αντώνη Καρυώτη

Υπάρχει μία πληροφορία που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και φέρνει εικόνες και σκέψεις που δεν μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. «Ο Αντώνης – λέει ο αδελφός του – είχε κάποιο πρόβλημα στην ομιλία». Προσπαθώ να φανταστώ εκείνες τις τελευταίες στιγμές πριν απ’ την υδάτινη δολοφονία. Ενας 36χρονος άντρας τρέχει να προλάβει το πλοίο. Δύο νταήδες τον σπρώχνουν βίαια. Εκείνος αντιστέκεται, προσπαθεί να εξηγήσει. Στο μυαλό μου έρχονται ξανά τα λόγια του αδελφού του. «Ο Αντώνης είχε κάποιο πρόβλημα στην ομιλία». Θα μπορούσε άραγε να εξηγήσει μέσα στον πανικό; Ο δολοφόνος αμείλικτος. Τον πετά στη θάλασσα. Σαν σκουπίδι. Και το πλοίο αναχωρεί. Ποιος ξέρει γιατί ο άνθρωπος αυτός ήθελε τόσο πολύ να προλάβει το πλοίο. Γιατί να καθυστέρησε. Τι να προσπαθούσε απεγνωσμένα να πει ή να εξηγήσει, χωρίς να μπορεί, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα που τον σπρώχνουν βάρβαρα και τον πετούν στο νερό. Αναπάντητα ερωτήματα για όλα εκείνα που δεν χωράνε στο μυαλό. «Ο Αντώνης ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιδί, βοηθούσε τους πάντες. Δεν είχε στάνταρ δουλειά, βοηθούσε σε μαγαζιά όπου τον χρειάζονταν. Θέλω δικαιοσύνη. Να φανεί η αλήθεια και να δικαστούν οι ένοχοι». «Ηταν πάντα με το χαμόγελο». Σκόρπιες εικόνες. Το γλυκό πρόσωπο του Αντώνη στη μοναδική φωτογραφία που έχουμε δει. Το ζεστό του χαμόγελο, που σπαράζει την καρδιά. Ο ύπαρχος που γυρνά κτηνωδώς την πλάτη και φεύγει, ενώ ο Αντώνης πνίγεται αβοήθητος στους στροβιλισμούς από τις προπέλες. Το πλοίο που αναχωρεί σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έχοντας αφήσει πίσω του έναν άνθρωπο νεκρό. Τον Αντώνη Καργιώτη.