Χήρες και ορφανά

Ενα… σατανικό ερώτημα αναδύεται όσο περνούν οι μέρες μετά την αποχώρηση Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: μήπως η ανάλυση που τον ήθελε επιρρεπή σε μία αρχηγική δομή κατά τον τύπο του αρχηγού Φιντέλ, τον οποίο θαύμαζε, ήταν εντελώς λάθος; Μήπως, τελικά, συνέβαινε το αντίθετο απ’ ό,τι φαινόταν; Αντί να χρησιμοποιεί εκείνος τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυρίως το κόμμα που χρησιμοποιούσε τον Τσίπρα; Ο ίδιος, ως σταρ, είχε τα προνόμιά του: έκανε κουμάντο, ήταν στο απυρόβλητο, είχε όλα τα φώτα πάνω του. Ομως, το κόμμα, είχε ακόμα περισσότερα να κερδίσει, έστω κι αν όχι τόσο φανταχτερά: εξακολουθούσε να είναι στο παιχνίδι και να το παίρνουν, ακόμα τουλάχιστον, στα σοβαρά ως κεντρικό φορέα αντιπολίτευσης, ακόμα και ως ενδεχόμενο, υπό προϋποθέσεις έστω, πόλο εξουσίας. Και αυτά, φαίνεται πλέον να πηγαίνουν περίπατο.