Ηταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί.
Ηταν τα χρόνια της καρτερίας κι απαντοχής. Την άνοιξη του 2020 οι ιερείς έψαλλαν το «Τη Υπερμάχω» στα άδεια προαύλια των ναών κι εμείς φωνάζαμε Χριστός Ανέστη από τα μπαλκόνια μας. Η μοναξιά έγινε ο νέος πατριωτισμός, οι νοσηλευτές οι νέοι ήρωες και το κράτος ο νέος φύλακας – προστάτης. Παραμονές Δεκαπενταύγουστου δεν βρισκόμαστε στα νησιά αλλά στα παράθυρά μας. Ημασταν πολλοί, μόνοι δίπλα στα παράθυρά μας, προστατεύοντας με τρόπο καινούργιο τους εαυτούς μας και τους άλλους. Με τρόπο καινούργιο, δεν ήμασταν μόνοι. Κι εκείνο τον Σεπτέμβριο, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, μια πρώτη αίσθηση ελευθερίας: τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, βγάλαμε για λίγο τη μάσκα κι αφεθήκαμε στην παντοτινή μαγεία του. Τίποτα δεν ήταν πια κανονικό, αλλά ο Πρωθυπουργός βρήκε τον χρόνο να κουβεντιάσει για τη Νέα (Αντι)Κανονικότητα με τον Νόα Χαράρι.
n Ηταν τα χρόνια της πίστης: στην έρημη Ερμού, στην άδεια και σιωπηλή Αθήνα, δυο κορίτσια στόλιζαν τη βιτρίνα ενός καταστήματος που κανένας δεν ήξερε πότε και αν θα άνοιγε, κι ο Σωτήρης Τσιόδρας χαμογελώντας πίσω από τη μάσκα του έκανε το σημείο της νίκης. Και τον Φεβρουάριο του 2021, ο πρώτος εμβολιασμός: όλα άψογα. «Απίστευτο ότι είμαστε στην Ελλάδα…» μουρμούρισε ένας άντρας δίπλα μου, ενώ λίγο πιο πέρα μια κυρία ρωτούσε ευγενικά «Τη θρόμβωση την παθαίνεις αμέσως;». Και ναι, εγώ είχα παρενέργειες: ποτέ δεν είχα ακούσει τόσα πουλιά να κελαηδούν και ποτέ φυτά, ζώα, μωρά σε καρότσια δεν με είχαν συγκινήσει τόσο.
n Ηταν η εποχή του Σκότους. Μέσα στη βαθιά νύχτα τα νοσοκομεία σε εφημερία και τα ασθενοφόρα, το ένα πίσω από το άλλο, στην είσοδο. Γεμάτα. Και τον Απρίλιο του 2021 άνοιγε η πλατφόρμα εμβολιασμού για τους 30-39 και ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε «δίνουν στους νέους το Αστραζένεκα, για να ξεστοκάρουν».
n Εικόνες: ο Πρωθυπουργός στην είσοδο του Μαξίμου με μάσκα και τον Πίνατ ξαπλωμένο στα πόδια του υποδέχεται ξένο επίσημο. Κοπέλες τρώνε μακαρονάδα καθισμένες σταυροπόδι σε παγκάκια· ένα αγόρι κάνει ποδήλατο γύρω – γύρω στην είσοδο της πολυκατοικίας για να τον κυνηγά το σκυλί του και να εξασκούνται· μια πωλήτρια βάζει και βγάζει μπλουζάκια χαμογελώντας, για να τα βλέπει η γυναίκα που στέκεται έξω από το μαγαζί και ν’ αποφασίσει ποιο της αρέσει· ο φαρμακοποιός βγάζει τα γυαλιά του, τρίβει τα μάτια του με ανείπωτη κούραση· ο γιατρός της νυχτερινής βάρδιας πετάγεται για καφέ και δεν μπορεί να αρθρώσει τι καφέ θέλει. Τον Ιούνιο του 2022 ο Ιρανός Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί που έφτασε στη Μυτιλήνη με βάρκα εισάγεται, δεύτερος σε βαθμολογία στις πανελλήνιες, στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών· και τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς, στήνεται χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Προεδρικό Μέγαρο με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και καλεσμένους αστέγους.
n Ηταν και η εποχή της επιπολαιότητας, ή και της απελπισίας: οι λεμονιές άνθιζαν πριν απ’ την ώρα τους, το άρωμά τους παράταιρο κι επίμονο σαν τον φόβο που απλώνεται. Η κλιματική αλλαγή αξεσουάρ, έξω από τις «σοβαρές» κουβέντες.
n Και τα χρόνια της ευθύνης: η ελληνική σημαία δίπλα στην ουκρανική.
Ηταν τα χρόνια του «δεν θα γίνουν εκλογές πριν απ’ το τέλος της τετραετίας». Κανένας δεν τον πίστευε. Και τώρα εκλογές, στο τέλος της τετραετίας.
