Η μόνη ελπίδα της Ρωσίας

Ο Ζένια. Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο 25χρονος φωτογράφος έτρεξε στο σπίτι των γονιών του, στην άλλη άκρη της Μόσχας. Ηταν σοκαρισμένος και σκέφτηκε πως έπρεπε να είναι όλοι μαζί. Βρήκε όμως τη μητέρα του ενθουσιασμένη, μπροστά στην τηλεόραση. Και το πρώτο πράγμα που του είπε ο πατέρας του ήταν: «Εσύ είσαι με τη μεριά των «χόχλι»» – ένας υποτιμητικός όρος για τους Ουκρανούς. Για τον πατέρα του Ζένια, εργάτη σε ένα εργοστάσιο ηλεκτρονικών, ο γιος του στηρίζει το στρατόπεδο των εχθρών. Οι επόμενες μέρες ήταν ακόμα χειρότερες, οι τόνοι ανέβαιναν ολοένα και περισσότερο ανάμεσα στον γιο και τους γονείς, οι οποίοι επαναλάμβαναν πως η Ρωσία «απλώς αμύνεται» και εξέφραζαν ικανοποίηση που «σπάει επιτέλους το ουκρανικό απόστημα». Κάθε φορά που ο Ζένια μιλούσε για τις καταστροφές ή τον πόνο των αμάχων, η μητέρα του τού απαντούσε πως ανάμεσά τους κρύβονται «Ναζί». «Η δύναμη της προπαγάνδας…». Αρχές Μαρτίου, ο Ζένια εγκατέλειψε τη Μόσχα, βρίσκεται πλέον στο Γιερεβάν, την πρωτεύουσα της Αρμενίας. Λίγο από φόβο, λίγο επίτηδες: «Φεύγοντας, επέβαλα προσωπικές κυρώσεις στους γονείς μου».