Το σκοτάδι της «μητέρας»

Η υπόθεση της Πάτρας συγκλόνισε τον ψυχισμό μας. Τάραξε την εμπιστοσύνη μας στο ιερό σύμβολο της ύπαρξής μας, τη «μητέρα». Πώς γίνεται, αναρωτιόμαστε, μια μητέρα να στραφεί ενάντια στο ίδιο της το παιδί, να σκοτώσει τη ζωή που έδωσε και μάλιστα με τόσο επίμονη προσπάθεια επί σειρά ετών να προσπάθησε να ολοκληρώσει με τέτοιο μένος τον στόχο της; Νιώθουμε όλοι προδομένοι, παραβιασμένοι, αισθανόμαστε φόβο, απορία, ένα βαθύ πένθος μέσα μας για τα τρία μικρά και ανυπεράσπιστα παιδιά που στη φαντασίωσή μας δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε ακόμη και αν δεν τα γνωρίσαμε ποτέ. Στο οικουμενικό αυτό πένθος συνέβαλε προ της σύλληψής της και η στάση της πλήρους απόσυρσης της μητέρας από τοσυναίσθημά της. Στο θυμικό μας αυτό έμοιαζε σαν ένας ακόμη θάνατος, μια ακόμη απώλεια. Εκτεθήκαμε καθημερινά στη διαταρακτική εικόνα μιαςμητέρας σκληρής, χωρίς εκφρασμένο συναισθηματικό δεσμό με τα τρία της παιδιά, τα οποία αποκαλούσε με τα ονόματά τους δίχως να χρησιμοποιεί το «μου» ή με ευκολία τα έλεγε «το περιστατικό». Τις στιγμές, δε, που μιλούσεστην κάμερα για τον τρόπο που πέθαιναν ήταν σαν να περιέγραφε τη σκηνή του τέλους μια ταινίας. Λέξεις που υπέκρυπταν έναν άνθρωπο αδίστακτο και ικανό για όλα. Ισως αυτή η μετατροπή των παιδιών σε αντικείμενα να της επέτρεψε να εκτελέσει με απόλυτη σαφήνεια και προγραμματισμό το έργο της. Μοιάζει αυτά τα παιδιά να ήταν απλά και μόνο μια ναρκισσιστική προέκταση του εαυτού της, εξουσιαζόμενη από την ορμή της να κάνει τα πάντα, ακόμη και να τα σκοτώσει, προκειμένου η ίδια να προστατεύσει τα σκοτεινά της κίνητρα.