Στην ταινία «Kasaba» («Μικρή πόλη») του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν ο χρόνος κυλάει όπως στα διηγήματα του Τσέχοφ, σταθερής επιρροής του σκηνοθέτη. Οι άνθρωποι νιώθουν μοναξιά, ριγμένοι μέσα στον κόσμο. Η μελαγχολία τους γίνεται το δέρμα που δεν θα αλλάξουν ποτέ στην επαρχιακή ζωή τους. Σε μία σκηνή ένα τσούρμο από παιδιά που κάνουν αυτοσχέδιο σκι στον πάγο παρακολουθεί τον «τρελό του χωριού» την ώρα που μιμείται το δικό τους παιχνίδι. Γλιστράει την πρώτη φορά, πέφτει και τα παιδιά γελάνε. Δοκιμάζει μια δεύτερη, πέφτει και ξανακούει τα γέλια των παιδιών. Χαμογελάει κι εκείνος στιγμιαία, οι αυλακώσεις γύρω από τα μάτια λένε περισσότερα για τη ζωή του. Κι ύστερα το χαμόγελο παγώνει μέσα στο χιονισμένο τοπίο. Ο άνθρωπος κλείνει τα μάτια, γέρνει το κεφάλι, το ξανασηκώνει ζητώντας κάτι αδιόρατο από τα παιδιά με το βλέμμα του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ