Την παραλία στην Επάνω Σκάλα Μυτιλήνης τη γνωρίζω καλά. Στα τέλη ενός άλλου αιώνα, για κάμποσους μήνες όποτε φύλαγα σκοπιά, αλλά και όταν είχα έξοδο, την έβλεπα. Hταν καθησυχαστική η σκέψη ότι και απέναντι φαντάροι ήταν που θα προτιμούσαν να πηγαίνουν στα καφενεία και στα κλαμπ τα οποία φανταζόμουν ότι αντιστοιχούσαν στα φώτα που έβλεπα απέναντι. Τότε η θάλασσα που μας χώριζε από την απέναντι ακτή, παρότι τυπικά μία από τις «γραμμές επαφής» μιας «θερμής» ευρωπαϊκής σύγκρουσης – λίγα χρόνια πριν αυτό είχαν δείξει τα Iμια -, έμοιαζε παρ’ όλα αυτά φιλόξενη. Eτσι ίσως να φάνηκε κάποια χρόνια αργότερα και σε πλήθος πρόσφυγες που την είδαν ως ένα σύντομο πέρασμα για έναν κόσμο καλύτερο. Με αρκετούς από αυτούς να μην μπορούν ποτέ να δουν το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα κάνοντας αυτή τη θάλασσα υγρό τάφο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή