Ενα όραμα για τη δημόσια υγεία

Υπάρχει μια αντίληψη που λέει ότι η ασθένεια είναι κάτι πολύ προσωπικό, ότι είναι κάτι που περιορίζεται στη σφαίρα του ιδιωτικού γιατί πρέπει να μένει μόνο εκεί. Κι αυτή ανακυκλώνει μια σειρά ακόμη σιωπηλών συμβάσεων. Κάνει τους ανθρώπους να τοποθετούν ό,τι φοβίζει σε ένα «κουτάκι», μακριά από τις άρρητες υπαρξιακές αγωνίες που έχουμε όλοι μας εγγεγραμμένες για να πηγαίνουν χέρι χέρι με το ένστικτο της επιβίωσης. Για πολλούς συνανθρώπους μας το να μιλάς ανοιχτά για αρρώστιες και θάνατο είναι, ακόμη, μια ένδειξη αδυναμίας. Μια θεώρηση κάπως παράδοξη, δεδομένου ότι η απομυθοποίηση συνδέεται παραδοσιακά με τη γνώση και την πρόοδο, αυτά που μας απομάκρυναν από τις μεταφυσικές δοξασίες και μας έφεραν τη σύγχρονη επιστήμη. Μια θεώρηση που μας πάει πολύ πίσω, καθώς το να μη θέλουμε να ακούμε την πραγματικότητα μιας εφημερίας, το να μη μας αρέσει να φανταζόμαστε γιατρούς, νοσηλευτές κι ασθενείς ανάμεσα στη φθορά, το θανατικό και τη μυρωδιά της «ανθρωπίλας», αυτό δυστυχώς μάς απομακρύνει από την ανάγκη να συζητάμε ανοιχτά για όσα πρέπει να γίνουν για να ζούμε όλοι καλύτερα.