Η εικόνα δεν ήταν πρωτόγνωρη. Εχει γίνει κάτι σαν παράδοση η Εργατική Πρωτομαγιά να γιορτάζεται σε διαφορετικά σημεία από διαφορετικά μπλοκ. Συνδικάτα, ομοσπονδίες και κόμματα συνηθίζουν να διαδηλώνουν ξεχωριστά. Απλώς φέτος ο παραλογισμός των πολλών παράλληλων πορειών έγινε εμφανέστερος, μιας και οι συμμετέχοντες στον εορτασμό δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν ούτε στον χρόνο που θα απεργούσαν. Οι μισοί τίμησαν τους αγώνες του εργατικού κινήματος την Τρίτη και οι υπόλοιποι χθες.

Αν μάλιστα ούτε καν τη φετινή Πρωτομαγιά – στην οποία όλοι όσοι βρέθηκαν στο πεζοδρόμιο είχαν αποδώσει εξαιρετική συμβολική σημασία ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας στη Βουλή – δεν κατόρθωσαν συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις και τους αυτοματισμούς του παρελθόντος, τότε η ανάγκη να αλλάξει το modus operandi τους είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Αν, δηλαδή, στην πρόβα της «μητέρας των μαχών» για τα εργασιακά παραβλέπεται η ανάγκη συγκρότησης ενιαίου μετώπου, τότε είναι μάλλον πασίδηλη η απόπειρα μικροκομματικής εκμετάλλευσης της επετείου.

Οποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να αποδώσει φόρο τιμής σε εκείνους που φώναζαν το σύνθημα «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες ελεύθερος χρόνος» στο Σικάγο την 1η Μαΐου 1886 κι όχι απλά να μαζέψει ψήφους από το ορθόδοξο αριστερό ακροατήριο, οφείλει να αντιληφθεί πως οι συνδικαλιστικοί ή οι κομματικοί ναρκισσισμοί καλό είναι να μπουν στην άκρη. Και η Εργατική Πρωτομαγιά να γιορτάζεται κάθε χρόνο με μία και μοναδική πορεία.

Γιατί, εξάλλου, η μεγαλύτερη δύναμη και το κυριότερο διαπραγματευτικό ατού των εργατών που κατόρθωσαν να κατακτήσουν όσα οι σημερινοί εργαζόμενοι θεωρούν κεκτημένα ήταν η ενότητά τους.