Ο διχασμός στις ΗΠΑ, που κορυφώθηκε μετά τις εκλογές και έφτασε το μέχρι τώρα αποκορύφωμά της το απόγευμα της Τετάρτης 6 Ιανουαρίου 2021, ήταν, σαφώς, η αναμενόμενη εξέλιξη μιας άκρως προβληματικής πολιτικά τετραετίας, που ενεργοποίησε βαθιά ριζωμένες και ευρέως διαδεδομένες σε συντηρητικά (κυρίως, αλλά όχι μόνο) στρώματα νεομεσαιωνικές δομές σκέψης και συμπεριφοράς στη συγκεκριμένη χώρα (αλλά σε πιο ήπιες, εν γένει, μορφές και αλλού στον λεγόμενο δυτικό κόσμο· δεν μιλώ εδώ για τον μη δυτικό κόσμο, για χώρες δηλαδή όπως η Τουρκία, το Αφγανιστάν κ.λπ.). Η κατάληψη του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον ανέδειξε τις κυριολεκτικά εξω-φρενικές εντάσεις που τέτοιες δομές δύνανται να προκαλέσουν. Αυτό που συνέβη στις 6 Ιανουαρίου 2021 δεν ήταν μια απλή διαδήλωση που ξέφυγε της προδιαγεγραμμένης πορείας της: ήταν η (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ξημερώματα Πέμπτης 7/1/2021) κατάληξη στον στόχο μιας πορείας που είχε ξεκινήσει τέσσερα τουλάχιστον χρόνια πριν και που βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια νεομεσαιωνική ρητορική που καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες, αλλά εντονότερα από το 2015 και μετά, και υποβάλλει ένα νεομεσσιανικό πολιτικό, ιδεολογικό και θρησκευτικό όραμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή