H στρατηγική έντασης που ακολούθησε η Τουρκία έναντι της Ελλάδας για μεγάλο χρονικό διάστημα κατέληξε στη δημιουργία πρόσθετων επιβαρύνσεων σε διάφορα – συνδεόμενα με την Ελλάδα – μέτωπα της εξωτερικής της πολιτικής: στις σχέσεις της με συγκεκριμένες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου (Ισραήλ, Αίγυπτο) και με συγκεκριμένα αραβικά κράτη (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) καθώς και στις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες (ειδικά όσον αφορά στη νέα αμερικανική διοίκηση Μπάιντεν οι έλεγχοι και οι περιορισμοί στην αντιδυτική συμπεριφορά του προέδρου Ερντογάν αναμένεται να αυξηθούν). Επιπρόσθετα η επιθετική και παράνομη συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας καθώς και έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ενωση σε αποφάσεις που – αν και κινούνται στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής – εξαρτούν το όποιο «θετικό μέλλον» των ευρωτουρκικών σχέσεων από την αποδεδειγμένη και διαρκή αποχή της Τουρκίας από παράνομες ενέργειες έναντι δύο κρατών – μελών της Ενωσης και κυρίως από την έναρξη άμεσων διερευνητικών επαφών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή