Η Ελλάδα, όπως εξάλλου είναι παγκοίνως γνωστό, λόγω Τουρκοκρατίας που, με το μουσουλμανικό της ένδυμα, απεχθανόταν το θέατρο, αλλά και λόγω της χριστιανικής ορθοδοξίας που απέρριπτε το θέατρο, επειδή παρέβαινε την εντολή «ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα», καθυστέρησε 400 χρόνια να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή πορεία του θεάτρου που στην Ευρώπη ξεκίνησε από τον 8ο αιώνα. Ετσι, μετά την Επανάσταση, έγινε μια προσφυγή στην ευρωπαϊκή εμπειρία, την οποία, εξάλλου, είχαν προσεγγίσει και οι ελεύθερες από τον οθωμανικό ζυγό ελληνικές παροικίες. Ο αείμνηστος δάσκαλός μου, ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου Γιάννης Σιδέρης, ευφυώς αναφερόμενος στις αρχές της μετεπαναστατικής περιόδου, διέκρινε τρεις μιμητικές τάσεις στη θεατρική ταυτότητα της Ελλάδας, τη σιλερική, την ιψενική και τη μολιερική.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
