Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Αν έπρεπε να πεις μερικά λόγια στον Μαραντόνα, στο κοιμητήριο , τι θα του έλεγες;» ρώτησε ο παρουσιαστής Ντιέγκο.
«Ευχαριστώ που έπαιξες ποδόσφαιρο, γιατί είναι το άθλημα που μου έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά, ελευθερία, άγγιξα τον ουρανό με τα χέρια μου. Ευχαριστώ την μπάλα. Ναι, θα έβαζα στην ταφόπλακα: "Ευχαριστώ την μπάλα"» τού απάντησε ο βετεράνος ποδοσφαιριστής Ντιέγκο.
Ο Μαραντόνα ποτέ δεν έκρυψε πως η μπάλα ήταν η σανίδα σωτηρίας, αλλά και η καταστροφή της ζωής του.
Στην τελευταία μεγάλη του συνέντευξη στο «Φρανς Φουτμπόλ» ο Ντιεγκίτο είπε πως είναι χαρούμενος γιατί πρόσφερε χαρά στον κόσμο με μια μπάλα. «Είναι η μεγαλύτερη πηγή της περηφάνιας μου».
Είχε όμως και τις αμφιβολίες του. Στην «Κλαρίν» αποκάλυψε πως «πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο κόσμος εξακολουθεί να με αγαπάει...».
Ο πατέρας του, ο δον Ντιέγκο, ήθελε να τον δει να σπουδάζει. Θεωρούσε πως ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγει από τη φτώχεια, όπως και τα έξι αδέρφια του.
Στο μυαλό του Ντιεγκίτο δεν υπήρχε όμως τίποτε άλλο εκτός από την μπάλα. Ηταν το πρώτο δώρο που πήρε όταν ήταν τριών ετών από τον ξάδερφό του Μπέτο και κοιμήθηκε αγκαλιά μαζί της. Η μάνα του, η αγαπημένη του Τότα, τον κυνηγούσε στις αλάνες τα μεσημέρια για να μην πάθει ηλίαση. Επαιζε από το πρωί μέχρι το σούρουπο. Στο σχολείο πήγε για χατίρι του πατέρα του, αλλά και εκεί έπαιζε συνέχεια ποδόσφαιρο.
Ανέβηκε τρεχοντας...
Εκείνα τα χρόνια συνηθιζόταν οι πιτσιρικάδες που είχαν καλή τεχνική να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στο ημίχρονο των αγώνων. Ο Μαραντόνα ήταν ένας απ' αυτούς. Ηταν δε τόσο καλός στα 10 του χρόνια, ώστε η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται στην Αργεντινή.
Η πρώτη εφημερίδα που έγραψε για τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του πιτσιρικά Ντιέγκο, ο οποίος έκανε πάταγο, ήταν η «Κλαρίν», τον Σεπτέμβριο του 1971. Μόνο που τον ανέφερε ως «Καραντόνα» και ο μικρός Ντιέγκο πήγε να σκάσει από τη στενοχώρια του.
Τα σκαλιά της ποδοσφαιρικής εξουσίας τα ανέβηκε τρέχοντας. Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι. Σε κάποια σκόνταψε, όπως σε αυτό του Καμπ Νου. Ηπατίτιδα, πρώτη γνωριμία με την κοκαΐνη, σοβαρός τραυματισμός από τον Γκοϊκοετσέα.
Η Νάπολι έγινε τα Ιεροσόλυμά του. Η Καμπανία τον υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων προαισθανόμενη αυτό που θα ακολουθούσε.
Το «Χέρι του Θεού»
Στο Μουντιάλ του Μεξικού, το 1986, άγγιξε τον ουρανό, πρώτα με το Χέρι του Θεού και μετά με το μαγικό αριστερό του πόδι. Στάδιο Αζτέκα, Πόλη του Μεξικού, 22 Ιουνίου: με διαφορά τεσσάρων λεπτών ο Μαραντόνα πέτυχε δύο από τα πιο διάσημα τέρματα που έχουν σημειωθεί ποτέ στο ποδόσφαιρο. Οι Αγγλοι θέλουν να θυμούνται το «Χέρι του Θεού». Ο υπόλοιπος κόσμος, «το καλύτερο γκολ του αιώνα».
Ο αργεντινός σχολιαστής του αγώνα ούρλιαζε: «Ευχαριστώ, Θεέ μου, για το ποδόσφαιρο και τον Μαραντόνα».
Η κατάκτηση του τροπαίου και η ρεβάνς από τους Αγγλους για την ήττα στα Φόκλαντ τού πρόσφερε θεϊκές ιδιότητες, ή έτσι τουλάχιστον τον αντιλαμβάνονταν πια οι συμπατριώτες του που δημιούργησαν μέχρι και Εκκλησία προς τιμήν του, την Μαραντόνιαν.
