Η επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού στο Ισραήλ επιβεβαιώνει πανηγυρικά τον θάνατο ενός από τα βαναυσότερα μεταπολιτευτικά στερεότυπα: του αντισημιτισμού. Ηταν ένα κράμα που παρήχθη από διάφορες ιδεολογικές παραμέτρους.
Παράμετρος πρώτη: η μεταπολεμική στάση του ελληνικού κράτους και, κυρίως, η ένοχη σιωπή για την αποδοχή της απώλειας των Ελλήνων Εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, που συνοδεύτηκε από λεηλασία των περιουσιών τους και την εξάλειψη της μνήμης τους. Μόνο την τελευταία εικοσαετία αναστράφηκε εκείνο το ρεύμα της σιωπής – καταρχάς χάρη στη δημοσίευση μαρτυριών και στην πρωτοποριακή δουλειά μερικών ιστορικών.
Παράμετρος δεύτερη: ο αντιιμπεριαλισμός και ο αντιδυτικισμός: το Ισραήλ συνυφαινόταν ανέκαθεν με το μεγάλο κεφάλαιο, με τα λόμπι που υπαγόρευαν πολιτικές στην Αμερική, με το κεφάλαιο που υποτίθεται ότι κυρίως είναι εβραϊκό. Ο ελληνικός προοδευτισμός δημιούργησε ένα αντισημιτικό τέρας στηριγμένος στους ιδεολογικούς δογματισμούς του και στις συνωμοσιολογικές θεωρίες.
Παράμετρος τρίτη: η άκριτη φιλία προς τους Παλαιστινίους. Μια στάση που υπήρχε εν σπέρματι στις μπααθικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ και στην ευρεία πεποίθηση ότι οι Παλαιστίνιοι είχαν δίκιο σε όλα. Η φιλοπαλαιστινιακή – φιλοαραβική μονομέρεια κάλυψε πολλές φορές την ψύχραιμη προσέγγιση των πραγμάτων.
Ακόμα και ως προϊόν ρεάλ-πολιτίκ, η Ελλάδα διορθώνει στην πράξη ένα ακόμα χαρακτηριστικό εξαιρετισμού, σε μια πορεία προς την κατάκτηση της δυτικής της ταυτότητας.
