Η κρίση της πανδημίας του COVID-19 μας έφερε αντιμέτωπες με τις προϋπάρχουσες έμφυλες διακρίσεις, αυξάνοντας παράλληλα τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Οι ιδιωτικοποιήσεις στα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης σε πολλές χώρες στην Ευρώπη και στην Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες μείωσαν την ικανότητα των κρατών να ανταποκριθούν στις ανάγκες πρόνοιας που ανακύπτουν από τις κρίσεις. Το ξέσπασμα της πανδημίας μας έφερε μπροστά σε μια ουσιαστική αντίφαση. Από τη μια πλευρά, ευάλωτοι πληθυσμοί, ιδιαίτερα οι γυναίκες, οι μετανάστριες/-ες, οι πρόσφυγες, οι  άστεγοι, τα άτομα από τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα, άνθρωποι με αναπηρίες και οι φροντίστριες (παιδιών, ασθενών, ηλικιωμένων) βρέθηκαν σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση. Υφίστανται πολλαπλές διακρίσεις όσον αφορά την πρόσβασή τους στο δημόσιο σύστημα υγείας και σε άλλες αναγκαίες υπηρεσίες, στην αμειβόμενη εργασία και στη χρήση της τεχνολογίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή