Ο αμερικανός γυναικολόγος Τζέιμς Μάριον Σιμς θεωρείται «πατέρας της σύγχρονης γυναικολογίας» κι η πατρίδα του τον τίμησε με έναν αδριάντα στο Σέντραλ Παρκ, κοντά στη λαμπερή Πέμπτη Λεωφόρο και το Μουσείο της Πόλης της Νέας Υόρκης. Μέρος των ερευνητικών επιτυχιών του επετεύχθη και από πειράματα που έκανε σε μαύρες σκλάβες, χωρίς αναισθησία. Δεν ήταν βεβαίως μόνος, ήταν κοινή πρακτική τότε στον αμερικανικό νότο. Επίσης, ο 21ος αιώνας δεν είναι ο 18ος. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό. Τι θα λέγατε όμως σε μια μαύρη γυναίκα σήμερα αν σας ρώταγε «ξέρεις πως νιώθω όταν περνάω κάθε μέρα κάτω από τον αδριάντα ενός γιατρού που χρησιμοποίησε τη γιαγιά μου ως πειραματόζωο;». Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, ειπώθηκε έτσι ακριβώς κάποτε, όταν συζητήθηκε η αφαίρεσή του, ύστερα από πρωτοβουλία μαύρων αμερικανών πολιτών. Η συζήτηση αυτή, επειδή δεν ήμασταν αποικιοκράτες ούτε Αμερική, ίσως μας φαίνεται μακρινή και συχνά απομονώνουμε στοιχεία πιο κοντινά σε δικές μας εμπειρίες. Οπως οι παρεμβάσεις σε πανεπιστήμια, που είναι ένα τελειως διαφορετικό θέμα καθώς ο ακαδημαϊκός χώρος πρέπει να μπορεί να απλώνει τις συζητήσεις, αντί να τις περιορίζει. Ο δημόσιος χώρος όμως, τα πάρκα, οι πλατείες, δεν είναι ακαδημαϊκός. Οι τιμές που αποδίδονται εκεί αφορούν την πολιτική, την κοινωνία, την κοινή μνήμη. Κι επειδή τις καταστατικές αδικίες που υφίστανται μαύροι επειδή είναι μαύροι, δεν τις μοιραζόμαστε, επειδή δεν νιώσαμε όλοι ίδιο φόβο βλέποντας τον Τζορτζ Φλόιντ να ξεψυχά, πριν τους μαλώσουμε όταν το τραύμα είναι νωπό, κάνοντας πάνω στον δικό τους πόνο τις δικές μας προβολές, θα ήταν ανθρώπινο να τους ακούσουμε πρώτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή