Το ΠΔΕ είναι αναπτυξιακό εργαλείο, όχι «δημοσιονομικό ακορντεόν»

Σε περιόδους έντονων οικονομικών κρίσεων, ακόμη και από διαπρύσιους αντιπάλους του, πάντοτε ο κεϊνσιανισμός κατάφερνε να κερδίζει έδαφος. Αλλωστε, η ιδέα ότι ένα «απρόσωπο» και «αόρατο» Κράτος θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη του για να σώσει οικονομίες και κοινωνίες τις περιόδους των κρίσεων είναι εξίσου ελκυστική, όσο είναι το «αόρατο χέρι» στις περιόδους της ανάπτυξης και της οικονομικής ευμάρειας. Η άποψή μας κάθε άλλο παρά απορρίπτει τον κεϊνσιανισμό, του οποίου με διαφορετικές προσεγγίσεις, και από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, παραμένουμε θιασώτες, ειδικά ενόψει του νέου κύκλου οικονομικής κρίσης που διαφαίνεται μπροστά μας. Το πραγματικό δίλημμα, επομένως, δεν είναι αύξηση των δημοσίων δαπανών ή λιτότητα. Τα πραγματικά διακυβεύματα είναι το «προς τα πού», είναι το «πόσο», είναι το «πώς» κατανέμονται οι δημόσιες δαπάνες. Κυρίως, γιατί μια άκριτη δημοσιονομική επέκταση που αγνοεί το σκέλος της προσφοράς, και παραβλέπει την ανάγκη στήριξης του ανταγωνισμού και του παραγωγικού ιστού, πιθανότατα θα επανεντάξει την οικονομία σε έναν νέο φαύλο κύκλο ελλειμμάτων, χρέους, ύφεσης, συρρικνώνοντας την οικονομία και εκμηδενίζοντας τις δυνατότητες δίκαιης αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος.