Αγίου Δημητρίου και Θεσσαλονίκης, Πειραιάς, σε αυτή τη διασταύρωση ξαναβρίσκω τον χαμένο Ανδρέα. Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας μου, εκεί μεγάλωσε με τα αδέρφια του, για αυτή τη γωνιά μιλούσε ένα λεπτό πριν πεθάνει στο νοσοκομείο. Δεν είναι το «κόλλημα», το φετίχ που έχει ο καθένας μας, το προσωπικό του μυστικό, μια ιδιαιτερότητα. Είναι αυτό ουσιαστικά που δεν έζησε ποτέ. Είναι αυτό που νιώθει, ενώ δεν το γνωρίζει. Είναι αυτό που μπορεί να δει, ενώ δεν φαίνεται. Είναι το ιδανικό και απρόσμενο που μπορεί να φτιάξει, ενώ δεν το έχει. Είναι τελικά αυτό που θα τον επαναπροσδιορίσει, όταν αυτός έχει χαθεί. Είναι ένας δρόμος που δεν θα αλλάξει ποτέ. Οι ωραιότερες ιστορίες από τον πατέρα μου έχουν περάσει μέσα από αυτή τη διασταύρωση. Εχω ακούσει τις πιο τολμηρές, τις πιο θλιβερές και τις πιο τρελές ιστορίες, που μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια ανά πάσα στιγμή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή