Μήπως σιγά σιγά η πειθαρχία αντικαθίσταται από έναν δογματισμό της πειθαρχίας, από μια χωροφυλακίστικη εκδοχή της τάξης; Συνυπάρχουν δογματισμοί και απροσεξίες. Δεν μπορεί ένας μόνος και έρημος να τρέξει στο βουνό (γιατί μπορεί να κολλήσει Covid-19 από τα κυπαρισσόμηλα), μπορεί όμως ένας «νοικοκύρης» να πλακωθεί για τα παντζάρια, ανταλλάσσοντας πτυελίδια σε μια λαϊκή. «Γράφουν» τον κολυμβητή στον Βόλο (γιατί μάλλον κολλάει το πλαγκτόν με ιό), δεν «γράφουν» τον τύπο που τσαλαπιάνει στον μανάβη όλα τα πορτοκάλια να βρει το ζουμερό. Κυνηγάνε τον δρομέα που τρέχει μόνος τα 8 ημερήσια χιλιόμετρά του και δεν πειράζουν τον τύπο που σαρώνει βουλιμικά και εγωιστικά το ράφι με τα οινοπνεύματα. Τραυματίζεται ο πεζός από όχημα, πεσμένος στα αίματα, περιμένοντας ασθενοφόρο και τον «γράφουν» γιατί δεν είχε το χαρτί με κυκλωμένο το «6». «Ο χωροφύλακας δεν πιάνεται φίλος» μού ‘λεγε φίλος, παλιός αριστερός, νυν καραδεξιός. Η γραφειοκρατική πειθαρχία πάει να μεταβληθεί σε μορφή πολιτικο-κοινωνικής συμμόρφωσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή