Τα όνειρα είναι που με τρομάζουν περισσότερο. Γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου τα θυμάμαι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα συλλογίζομαι έντονα πίνοντας τον πρωινό καφέ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αφού συνήθως ξεχνάμε τα όνειρά μας.

Βλέπω ανθρώπους μου που έχουν πεθάνει χρόνια πίσω.

Τον πατέρα μου, τον θείο μου, τη γιαγιά μου. Το όνειρο με τη γιαγιά Σοφία ήταν πραγματικά τρομακτικό. Ημουν σε ένα νοσοκομείο και κατέβαινα και κατέβαινα και κατέβαινα ορόφους γεμάτους κόσμο σε ράντζα ώσπου να φτάσω σε ένα άλλο χάος όπου η γιαγιά κειτόταν πεθαμένη. Η γιαγιά που έχει πεθάνει το 1990.

Κανένα φαινόμενο στον κόσμο όσο αυτό που περνάμε σήμερα, δεν έχει επηρεάσει τόσο πολύ το υποσυνείδητό μου.