Όσο περισσότερο, τόσο ευκολότερο

Κάποιες μέρες το τρέξιμο μοιάζει να είναι το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου. Αλλες μοιάζει παιχνιδάκι. Οποια κι αν είναι η αναλογία στην καθημερινότητά σας, σίγουρα ξέρετε πως γενικά το αγαπημένο σας σπορ δεν είναι και τόσο εύκολο. Ετσι, η λογική υποδεικνύει πως το να βγαίνει ο δρομέας έξι φορές την εβδομάδα για προπόνηση είναι σαφώς πιο δύσκολο απ' ό,τι να τρέχει, για παράδειγμα, δύο φορές. Στην πραγματικότητα όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν τρέχει κάποιος συχνά, τα βγάζει ευκολότερα πέρα με τις απαιτήσεις της προπόνησης απ' όταν φοράει τα αθλητικά του μια φορά στο τόσο. Αν θέλετε λοιπόν να κάνετε τη δρομική σας ζωή ευκολότερη και να δείτε τις επιδόσεις σας να παίρνουν την ανιούσα, τότε θα πρέπει να παίρνετε τους δρόμους πιο συχνά. Δεν πειστήκατε ακόμα; Συνεχίστε να διαβάζετε και στο τέλος θα το ξανασκεφτείτε!

1      Η δύναμη της συνήθειας

Αν και οι άνθρωποι έχουν μεγάλη θέληση, για να βάλετε το τρέξιμο για τα καλά στην καθημερινότητά σας και να αντέχετε ό,τι αυτό σας φέρνει πρέπει να γίνει κάτι σαν αυτοματισμός για εσάς. Δηλαδή να είναι κάτι που κάνετε ανεξάρτητα από το πόση όρεξη έχετε κάθε μέρα και μέσω της επανάληψης μένει στο σύστημά σας. Στο συμπέρασμα αυτό συνηγορεί και μια έρευνα του 2017 των ψυχολόγων Νάβιν Καουσάλ και Ράιαν Ρόουντς από το Πανεπιστήμιο της Βικτώρια σχετικά με τη σχέση ανάμεσα στη συχνότητα της άσκησης και της συνήθειας. Εξετάζοντας το πρόγραμμα 111 νέων μελών γυμναστηρίων, κατέληξαν στη διαπίστωση πως ύστερα από 12 εβδομάδες 63,8% εκείνων που περνούσαν την πόρτα του γυμναστηρίου τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα κατάφεραν να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση κάνοντας την άσκηση συνήθειά τους. Αντίθετα, 22,6% που πήγαιναν στο γυμναστήριο 1-3 φορές την εβδομάδα δεν «στέριωσαν» εκεί.

2      Η υγιεινή εξάρτηση

Οταν βγαίνετε συχνά για τρέξιμο, σταδιακά αρχίζετε να αναπτύσσετε και μια ψυχολογική εξάρτηση από το άθλημα, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο εύκολο να παίρνετε τους δρόμους. Ακόμα, εφόσον διαλέγετε να τρέχετε καθημερινά,  αρχίζετε να νιώθετε πιο καλά απ' όταν δεν βγαίνετε για προπόνηση, παρατηρεί ο γνωστός αμερικανός κόουτς και συγγραφέας Ματ Φιτζέραλντ (www.mattfitzgerald.org): «Το επιβεβαιώνει και μια έρευνα που έρχεται από το 1988 και πραγματοποιήθηκε από την Κόνι Τσαν του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης και τη Χίλντρεθ Γκρόσμαν του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Εκεί, συμμετείχαν 60 άνδρες και γυναίκες που ήταν όλοι τους συστηματικοί δρομείς. Οι μισοί απ' αυτούς δέχθηκαν να σταματήσουν το τρέξιμο για δύο εβδομάδες ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν να προπονούνται κανονικά. Σε αυτή τη διάρκεια του διαλείμματος από το σπορ οι δρομείς που στερήθηκαν το τρέξιμο παρουσίασαν μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους, σύγχυσης και γενικά σοβαρές εναλλαγές διάθεσης».

3      Το να νιώθεις φιτ

Ο κύριος λόγος που το τρέξιμο φαίνεται ως κάτι δύσκολο ή τουλάχιστον ως πρόκληση είναι γιατί οι δρομείς το αντιλαμβάνονται ως προσπάθεια. Η συνολική αίσθηση που αφήνει όταν κάποιος το εξασκεί είναι ότι ζορίζεται κατά τη διάρκεια της άσκησης. Ομως όσο βελτιώνει τη φυσική του κατάσταση, τόσο αλλάζει η θεώρηση αυτή και ξαφνικά το να τρέχει κάποιος σε οποιονδήποτε ρυθμό δεν φαίνεται βουνό. Για τους αρχάριους, ακόμα και η πιο αργή ταχύτητα είναι δύσκολη, αλλά για τους έμπειρους πλέον δρομείς, οι οποίοι είναι πλέον φιτ, το να τρέχουν μ' έναν μέσο ρυθμό είναι τόσο άνετο όσο το περπάτημα. Και στο σημείο αυτό η συχνότητα της άσκησης παίζει σημαντικό ρόλο. Οσο περισσότερο τρέχετε λοιπόν, τόσο βελτιώνεται η φυσική σας κατάσταση κι άρα το τρέξιμο μοιάζει πιο εύκολο.

4      Η μεγαλύτερη ανθεκτικότητα

Ως ένα άθλημα που ζορίζει αρκετά τον οργανισμό του δρομέα, φέρνει συχνά μαζί του πόνους κι ενοχλήσεις ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και τραυματισμούς. Αν και μοιάζει λογικό εκείνος που τρέχει περισσότερο να γίνεται πιο ευάλωτος σε όλες αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις, η αλήθεια είναι ότι έτσι προπονείται και στον πόνο. Αντέχει δηλαδή περισσότερο στις ενοχλήσεις εφόσον το τρέξιμο αναγκάζει τα οστά, τους ιστούς και τις αρθρώσεις του σώματος να προσαρμόζονται στην πίεση που δέχονται. Μια έρευνα του 2013 που πραγματοποιήθηκε από δανούς επιστήμονες έδειξε ότι εκείνοι που τρέχουν περισσότερο στην πραγματικότητα έγιναν πιο ανθεκτικοί στους τραυματισμούς. Οι ειδικοί εξέτασαν 662 δρομείς που προπονούνταν για Μαραθώνιο. Εκείνοι που έτρεχαν λιγότερο από 30 χλμ. την εβδομάδα παρουσίαζαν διπλάσιους τραυματισμούς από αυτούς που έτρεχαν 30 - 60 χιλιόμετρα την εβδομάδα, ενώ οι συναθλητές τους που έτρεχαν περισσότερο από 60 χιλιόμετρα δεν τραυματίζονταν περισσότερο από τη μεσαία κατηγορία. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2014 στην «Επιθεώρηση Επιστήμης και Ιατρικής στον Αθλητισμό» (Journal of Science and Μedicine in Sport): κατέληξε πως εκείνοι που τραυματίζονταν πιο συχνά σε μια ομάδα 517 δρομέων ήταν οι ίδιοι που δεν έτρεχαν τόσο συχνά.

Ολα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως από εκεί που ήσασταν κολλημένοι στον καναπέ τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας, τώρα θα πάρετε τους δρόμους και δεν θα σταματάτε να τρέχετε, σχολιάζει ο Ματ Φιτζέραλντ στο αμερικανικό περιοδικό «Podium Runner». Για τους σχετικά αρχάριους και όσους αντιμετωπίζουν το τρέξιμο ως μέσο αναψυχής, χρειάζεται ένα φρένο εκεί στα 60 χιλιόμετρα την εβδομάδα· η υπερβολή κρύβει τους δικούς της κινδύνους. Μια άλλη έρευνα του αυστραλού φυσιολόγου Τιμ Γκάμπετ έδειξε πως οι αθλητές είναι πιο ευάλωτοι σε προβλήματα του κορμού τους όταν αυξάνουν απότομα την ποσότητα της άσκησης που κάνουν. Αν όμως διατηρούν το απαιτητικό πρόγραμμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ταυτόχρονα μειώνουν τους κινδύνους τραυματισμού, κόντρα σε αυτό που χαρακτηρίζουμε ως υπερπροπόνηση. Επομένως είναι σημαντικό να βγαίνετε στους δρόμους πιο συχνά και ν' αυξήσετε τα χιλιόμετρα που γράφετε σταδιακά, μέχρι να φτάσετε στο σωστό σημείο διατήρησης των δρομικών σας δυνάμεων.